Het lichaam, het vleesgeworden zelf

[Looro]

Uit verlangen om te leren en om met jullie te delen die naar waarheid zoeken, zet ik hier enkele bevindingen neer. Het is een verlangen om te weten hoe het non-duale tot leven brengt waardoor elkeen in een lichaam aanwezig is en verandert in de ruimte van deze wereld.
Her en der heb ik geluisterd en dit is wat mij bijblijft en aan iets doet raken dat voorbij mijzelf gelegen is.

"Het lichaam is materie. Het is verlangen om te genieten. Alle materie van de wereld is daar om te ontvangen. Alles is daar en is klaar om een afdruk te ontvangen en vorm te worden, vol van leven en verandering, in bloei, rijpheid en verval.
In het ego ontvang ik deze afdruk en maak er het begin mee van hoe leven door invloed tot verandering komt.

Van waar komt deze afdruk die in mij wordt achtergelaten en die ik als mijn eigenste zelf als onveranderlijk ken en weet? Wat is die afdruk waardoor ik alles leer te onderscheiden in de waarde van een zijn?

Er is een wereld die niet plaats heeft. Een wereld die aan geen ruimte beantwoordt en toch is. In die andere wereld zijn twee krachten werkzaam die ?ontvangen? en ?geven? worden genoemd.
Deze krachten kan ik alleen registreren door middel van een grafische voorstelling. Maw ik registreer het effect van deze twee krachten op de materie in de vorm van een symbool. Wanneer ik naar het symbool kijk dan weet ik dat deze twee krachten nu op deze manier de materie be?nvloeden.
Zo is bvb het symbool de letter ?a?. Een letter is een symbool en de ?a? is de algemene vorm voor deze twee krachten die de materie be?nvloeden. Door het effect van de ?a? wordt de materie bevredigd in haar verlangen te genieten.

Wij gebruiken 26 letters, namelijk symbolen die met elkaar combinaties zijn van de twee krachten. Samen zijn deze letters de standaardvormen die wij gebruiken (ontvangen) om in deze wereld te leven en door verandering te bestaan."

[Maria]

Mooi Looro.

Er is een wereld die niet plaats heeft. Een wereld die aan geen ruimte beantwoordt en toch is. In die andere wereld zijn twee krachten werkzaam die ?ontvangen? en ?geven? worden genoemd.

Die twee krachten, die jij ontvangen en geven noemt, dat is denk ik zo ongeveer het basisniveau van de wereld-zoals-wij-die-waarnemen. Op celniveau zie je dit ontvangen/geven ook (cellen die voedsel toch zich nemen en afval lozen) en volgens mij (maar ik ben geen natuurkundige) als je het terugleidt tot moleculen en atomen heb je daar de positief en negatief geladen deeltjes die de dans doen, zeg maar.

Volgens mij echter is dit nog steeds "de droom / illusie". De "wereld die niet plaatsheeft" kent m.i. ook geen ontvangen en geven, maar is neutraal en roerloos het kennen van dit alles.

[Looro]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

... Volgens mij echter is dit nog steeds "de droom / illusie". De "wereld die niet plaats heeft" kent m.i. ook geen ontvangen en geven, maar is neutraal en roerloos het kennen van dit alles.

Dit kennen gaat over onze wereld, over het 'kennen' en het combineren van voorstellingen door symbolen. In die zin heb je volkomen gelijk om een onderscheid te maken tussen droom en echtheid.
Over de wereld die niet plaats heeft is er geen kennen dan door de afdrukken ervan in de materie. Deze kennis is louter een kennis van deze wereld, de door ons gekende wereld.
Of die andere wereld neutraal en roerloos is, is (volgens mij) niet gekend zoals wij onze wereld kennen en opvatten. De wereld die niet plaats heeft is neutraal en roerloos omdat wij het kennen ervan 'anders' opvatten (dan deze werkelijk is). Anders in de zin van 'niet in de correcte orde'.

Je maakt een goede vergelijking met de natuurkunde waaraan deze idee?en waarschijnlijk ten grondslag liggen. Er ligt een verband tussen het natuurlijke en het bovennatuurlijke, de fysica en de metafysica.
In dat verband is de taal een wezenlijk kruispunt voor het verstaan van de wereld als natuur en het spirituele als bovennatuur.
Dank alleszins voor je interesse.

[Theo]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Er is een wereld die niet plaats heeft. Een wereld die aan geen ruimte beantwoordt en toch is. In die andere wereld zijn twee krachten werkzaam die ?ontvangen? en ?geven? worden genoemd.

Dat lijkt op de ongeziene wereld, welke alleen tot ontwaken komt via ontvangen en geven. Die wereld stroomt a.h.w. door je heen.

Deze krachten kan ik alleen registreren door middel van een grafische voorstelling. Maw ik registreer het effect van deze twee krachten op de materie in de vorm van een symbool. Wanneer ik naar het symbool kijk dan weet ik dat deze twee krachten nu op deze manier de materie be?nvloeden.
Zo is bvb het symbool de letter ?a?. Een letter is een symbool en de ?a? is de algemene vorm voor deze twee krachten die de materie be?nvloeden. Door het effect van de ?a? wordt de materie bevredigd in haar verlangen te genieten.

Wij gebruiken 26 letters, namelijk symbolen die met elkaar combinaties zijn van de twee krachten. Samen zijn deze letters de standaardvormen die wij gebruiken (ontvangen) om in deze wereld te leven en door verandering te bestaan."

Hier snap ik geen bal van. Ik ben niet zo technisch aangelegd.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Luister maar eerst naar Mars! En lees dan de laatste alinea van #1 nog eens.

Deze oproep om van gedachten te wisselen is compleet absurd. Het vermogen als lichaam waarvan sprake behoort tot het onuitsprekelijke.
'Waarover men niet kan spreken, daarover moet men zwijgen.' (Wittgenstein).
Over feiten die werkelijkheid zijn (bvb het lichaam) kan men niet spreken tenzij men het feit in een spel onder spelregels laat functioneren.
Het spel waarin het lichaam betrokken wordt heet 'ik' en de spelregels zijn vergankelijkheid binnen een natuurlijke evolutie.
Het doel van dit spelen is een uitweg uit de vergankelijkheid maken door zelfverwerkelijking.
Looro

Alles wat we zien is vergankelijk en tijdelijk, maar het eeuwige zit erin verborgen. Alles wat we zien afzweren als vergankelijk en als tijdelijk maakt dan ook dat we het eeuwige mee afzweren en men moet dan ook niet verwonderd zijn dat men het eeuwige, het onbeschrijfbare, het onzichtbare niet meer vindt.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Looro

Of die andere wereld neutraal en roerloos is, is (volgens mij) niet gekend zoals wij onze wereld kennen en opvatten. De wereld die niet plaats heeft is neutraal en roerloos omdat wij het kennen ervan 'anders' opvatten (dan deze werkelijk is). Anders in de zin van 'niet in de correcte orde'.

Dat neutrale en roerloze is (m.i.) inderdaad niet "gekend" maar het "kennen zelf". Je kan het niet kennen (als object) omdat je het zelf bent (subject). Zoals het oog zichzelf niet kan zien.

Tis niet uit theorie dat ik dit schrijf. Meer een diep weten dat heel deze gekende wereld (alle materie en vormen incl Maria en Looro en al hun bespiegelingen etc) er niet k?n zijn zonder iets dat dat "mogelijk maakt", dat daaraan vooraf gaat, waarin dat plaatsvindt, dat de voor-waarde is. Het zijn maar oppervlakkige woorden die geen recht doen aan de "absolute zekerheid" waarmee ik dat weet. Deze roerloze waarnemendheid her-ken ik als mijzelf. Daaruit volgt (maar dat is voor mij dan wel "redeneren") dat ik, deze kennendheid zijnde, dus die voor-waarde zelf moet zijn. Maria kan daar m.i. nooit komen, die probeert alleen maar zo hard mogelijk mee te fietsen, maar ik, als kennendheid, kan dat meefietsen zien.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Dat neutrale en roerloze is (m.i.) inderdaad niet "gekend" maar het "kennen zelf". Je kan het niet kennen (als object) omdat je het zelf bent (subject). Zoals het oog zichzelf niet kan zien.

Tis niet uit theorie dat ik dit schrijf. Meer een diep weten dat heel deze gekende wereld (alle materie en vormen incl Maria en Looro en al hun bespiegelingen etc) er niet k?n zijn zonder iets dat dat "mogelijk maakt", dat daaraan vooraf gaat, waarin dat plaatsvindt, dat de voor-waarde is. Het zijn maar oppervlakkige woorden die geen recht doen aan de "absolute zekerheid" waarmee ik dat weet. Deze roerloze waarnemendheid her-ken ik als mijzelf. Daaruit volgt (maar dat is voor mij dan wel "redeneren") dat ik, deze kennendheid zijnde, dus die voor-waarde zelf moet zijn. Maria kan daar m.i. nooit komen, die probeert alleen maar zo hard mogelijk mee te fietsen, maar ik, als kennendheid, kan dat meefietsen zien.

Exact.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Dat neutrale en roerloze is (m.i.) inderdaad niet "gekend" maar het "kennen zelf". Je kan het niet kennen (als object) omdat je het zelf bent (subject). Zoals het oog zichzelf niet kan zien.

Tis niet uit theorie dat ik dit schrijf. Meer een diep weten dat heel deze gekende wereld (alle materie en vormen incl Maria en Looro en al hun bespiegelingen etc) er niet k?n zijn zonder iets dat dat "mogelijk maakt", dat daaraan vooraf gaat, waarin dat plaatsvindt, dat de voor-waarde is. Het zijn maar oppervlakkige woorden die geen recht doen aan de "absolute zekerheid" waarmee ik dat weet. Deze roerloze waarnemendheid her-ken ik als mijzelf. Daaruit volgt (maar dat is voor mij dan wel "redeneren") dat ik, deze kennendheid zijnde, dus die voor-waarde zelf moet zijn. Maria kan daar m.i. nooit komen, die probeert alleen maar zo hard mogelijk mee te fietsen, maar ik, als kennendheid, kan dat meefietsen zien.

Plaats je voor een spiegel en het oog ziet zichzelf...

Dat iets dat het mogelijk maakt , dat daaraan vooraf gaat, waarin het plaatsvindt, dat de voorwaarde is... dat vraagt misschien niet beter dan wel herkend te worden...
Ik zie de grens niet die jij jezelf oplegt; ik zie niet in dat de Kenner niet tegelijker tijd het gekende kan zijn...
In ieder geval zie ik het eerder als een voortdurend verder ??nzijn met die Kenner en met mijzelf...

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Ik zie de grens niet die jij jezelf oplegt; ik zie niet in dat de Kenner niet tegelijker tijd het gekende kan zijn...
In ieder geval zie ik het eerder als een voortdurend verder ??nzijn met die Kenner en met mijzelf...

Uiteindelijk vallen kenner en gekende samen tot "kennendheid". Alleen kan jij dan alles "vanuit" Marie geen werkelijkheidswaarde meer toekennen. Marie denkt dat er bepaalde dingen werkelijk zijn, maar jij bent het kennen van de Marie die denkt dat er etc.

Eerst het onderscheid maken tussen kenner en gekende is bij zelfonderzoek m.i. heel essentieel. Je moet eerst van dat geloof in Marie af, voor je je aandacht kunt houden bij dat "absolute zelf". Als jij spreekt van "voortdurend verder eenzijn met die kenner en met mezelf" dan zie je jezelf nog als Marie die met van alles en nog wat ??n is, over een periode in de tijd. Dat kan het niet zijn.

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Deze roerloze waarnemendheid her-ken ik als mijzelf..

Wat je hier benoemt, herken ik in mezelf als "de getuige" (het oog van God/bewustzijn), dat alles aanschouwt.

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Daaruit volgt (maar dat is voor mij dan wel "redeneren") dat ik, deze kennendheid zijnde, dus die voor-waarde zelf moet zijn..

Het is inderdaad deel van wie/wat je bent.

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Maria kan daar m.i. nooit komen, die probeert alleen maar zo hard mogelijk mee te fietsen, maar ik, als kennendheid, kan dat meefietsen zien.

Dat wat ziet (de schepper) kijkt (als getuige) naar het geschapene (Maria in dit geval). Dat zo hard mogelijk proberen meefietsen, is niet wat gevraagd wordt, integendeel. Het gaat eerder om het toelaten van passiviteit (al is dat niet direct de correcte omschrijving omdat er een actieve bereidheid daartoe "nodig" is) dan om (proberen) "doen".
Een passieve getuige wordt herkend aan het aspect oordeelloosheid; er wordt geen oordeel geveld over het geschapene.
Het passieve geschapene wordt herkend aan het aspect overgave, het vermogen zich te laten leiden door het leven (een aspect dat duidelijk zichtbaar is in de natuur bijvoorbeeld).
Wat dat leven (het altijd voortdurende scheppingsproces) betreft, is er echter nog een derde aspect, wat je de WERKING van de schepper in/op het geschapene zou kunnen noemen (de heilige Geest). Naar mijn gevoel kan die werking pas "vrij" stromen wanneer oordeelloosheid en overgave hun intrede hebben gedaan in het bewustzijn, wanneer angst (de behoefte aan controle, sturing, macht) niet meer de hoofdrol speelt in dat bewustzijn...
Wanneer het ik samenvalt met een dergelijke bewustzijnsstaat, vertrekt zelfs het (willen) ingrijpen in bepaalde situaties/ervaringen niet meer vanuit (het proberen voldoen aan) bepaalde persoonlijke behoeften maar vanuit een weten/voelen wat er op elk moment "gevraagd" wordt. Het "ik" is dan bereid dit weten te volgen, ongeacht het aantal bezwaren dat het (angstige) denken eventueel zal opwerpen in functie van "veiligheid" of "zekerheid"...