Het lichaam, het vleesgeworden zelf

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Uiteindelijk vallen kenner en gekende samen tot "kennendheid". Alleen kan jij dan alles "vanuit" Marie geen werkelijkheidswaarde meer toekennen. Marie denkt dat er bepaalde dingen werkelijk zijn, maar jij bent het kennen van de Marie die denkt dat er etc.

Eerst het onderscheid maken tussen kenner en gekende is bij zelfonderzoek m.i. heel essentieel. Je moet eerst van dat geloof in Marie af, voor je je aandacht kunt houden bij dat "absolute zelf". Als jij spreekt van "voortdurend verder eenzijn met die kenner en met mezelf" dan zie je jezelf nog als Marie die met van alles en nog wat ??n is, over een periode in de tijd. Dat kan het niet zijn.

Ik geloof dat ik het vroeger al gezegd heb, maar ik zal het herhalen; als ik vasthoud aan Marie, dan is dat niet omdat ik Marie zo hoog inschat en ik niet zonder haar zou kunnen maar dan is het omdat het hele leven zich enkel aan mij openbaart via Marie. Of ik het wil of niet, de grenzen zijn inderdaad al niet meer zo scherp en afgelijnd, maar ik kan alleen kijken via de ogen van Marie; ik kan alleen nadenken met mijn hersenen, met mijn gevoelens, met mijn zijn, ik heb alleen mijn handen ter mijner beschikking, mijn voeten om te wandelen, want ik kan geen wandeling gaan maken in jouw plaats, ik kan niet jouw ogen gebruiken om te zien, ik kan niet met jouw neus rieken... Ik kan het mij allemaal wel voorstellen via een ander te leven maar zelfs dan is het mijn voorstellingsvermogen dat werkt...

Dus jouw zeggen dat ik af moet van mijn geloof in Marie? Marie is enkel een werktuig, een cel in een verruimder leven en Marie heeft de taak, het werk van die cel uit te Voeren...punt.

Maar om te weten welk het werk, welk de taak van die cel is moet ik ofwel terugkeren naar de tijd voordat er mensen rondliepen en het instinct de levende wezens leidden, ofwel zal ik mijn menselijke gavens tot het bot moeten uitklaren om opnieuw duidelijk mijn werking in het geheel te zien.
Zo zie ik het leven en zo zie ik Marie in dat leven...

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Wat je hier benoemt, herken ik in mezelf als "de getuige" (het oog van God/bewustzijn), dat alles aanschouwt.



Het is inderdaad deel van wie/wat je bent.



Dat wat ziet (de schepper) kijkt (als getuige) naar het geschapene (Maria in dit geval). Dat zo hard mogelijk proberen meefietsen, is niet wat gevraagd wordt, integendeel. Het gaat eerder om het toelaten van passiviteit (al is dat niet direct de correcte omschrijving omdat er een actieve bereidheid daartoe "nodig" is) dan om (proberen) "doen".
Een passieve getuige wordt herkend aan het aspect oordeelloosheid; er wordt geen oordeel geveld over het geschapene.
Het passieve geschapene wordt herkend aan het aspect overgave, het vermogen zich te laten leiden door het leven (een aspect dat duidelijk zichtbaar is in de natuur bijvoorbeeld).
Wat dat leven (het altijd voortdurende scheppingsproces) betreft, is er echter nog een derde aspect, wat je de WERKING van de schepper in/op het geschapene zou kunnen noemen (de heilige Geest). Naar mijn gevoel kan die werking pas "vrij" stromen wanneer oordeelloosheid en overgave hun intrede hebben gedaan in het bewustzijn, wanneer angst (de behoefte aan controle, sturing, macht) niet meer de hoofdrol speelt in dat bewustzijn...
Wanneer het ik samenvalt met een dergelijke bewustzijnsstaat, vertrekt zelfs het (willen) ingrijpen in bepaalde situaties/ervaringen niet meer vanuit (het proberen voldoen aan) bepaalde persoonlijke behoeften maar vanuit een weten/voelen wat er op elk moment "gevraagd" wordt. Het "ik" is dan bereid dit weten te volgen, ongeacht het aantal bezwaren dat het (angstige) denken eventueel zal opwerpen in functie van "veiligheid" of "zekerheid"...

Mooi, heel mooi en heel juist gezegd; die passiviteit, die oordeelloosheid en die actieve overgave...

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Dat wat ziet (de schepper) kijkt (als getuige) naar het geschapene (Maria in dit geval). Dat zo hard mogelijk proberen meefietsen, is niet wat gevraagd wordt, integendeel. Het gaat eerder om het toelaten van passiviteit (al is dat niet direct de correcte omschrijving omdat er een actieve bereidheid daartoe "nodig" is) dan om (proberen) "doen".

Ha Tine, zeker mee eens dat meefietsen niet gevraagd wordt. M.i. wordt er ook niets anders gevraagd. Ook het toelaten niet. Meefietsen, toelaten, het lijkt te gebeuren maar er gebeurt m.i. uiteindelijk niets.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door marie

Dus jouw zeggen dat ik af moet van mijn geloof in Marie? Marie is enkel een werktuig, een cel in een verruimder leven en Marie heeft de taak, het werk van die cel uit te Voeren...punt.

Ik vind het jammer voor je dat je zo stellig "punt" zegt. Daarmee zet je de boel helemaal op slot. Maar dat moet je zelf weten uiteraard. Als het er zo voor staat, dan reageer ik beter niet meer op je.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ik vind het jammer voor je dat je zo stellig "punt" zegt. Daarmee zet je de boel helemaal op slot. Maar dat moet je zelf weten uiteraard. Als het er zo voor staat, dan reageer ik beter niet meer op je.

Vergeet die stelligheid van dat punt; ik ben bereid tot verder praten; maar je geeft mij wel voortdurend de indruk om mij, als een onnozel kind op mijn plaats te willen zetten.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ha Tine, zeker mee eens dat meefietsen niet gevraagd wordt. M.i. wordt er ook niets anders gevraagd. Ook het toelaten niet. Meefietsen, toelaten, het lijkt te gebeuren maar er gebeurt m.i. uiteindelijk niets.

maar er gebeurt m.i. uiteindelijk niets.
???????????????????

[Tine]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Ha Tine, zeker mee eens dat meefietsen niet gevraagd wordt. M.i. wordt er ook niets anders gevraagd. Ook het toelaten niet. Meefietsen, toelaten, het lijkt te gebeuren maar er gebeurt m.i. uiteindelijk niets.

Als jij de indruk hebt (of het geloof, of het weten, of het zien) dat er niets gebeurt, wie ben ik dan om dat tegen te spreken?
Met "vragen" bedoelde ik een open vraag, zonder verwachting, zonder "eis" dat er een (specifiek) antwoord op gegeven wordt; het gaat dus eerder om een uitnodiging. Je zou kunnen zeggen/denken dat het "ik" vrij is al dan niet op die uitnodiging in te gaan om het antwoord te kunnen beleven/zijn.
Maar wanneer het niet-antwoorden alle leven uit je lijkt weg te halen, wanneer je door het niet-ingaan op de uitnodiging evenmin nog kan "zijn" dus, dan krijgt de vraag (de uitnodiging tot) zo'n intensiteit dat je deze als het ware WORDT, waardoor er geen andere keuze meer rest dan er op in te gaan (of dood te gaan/zelfmoord te plegen).

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Tine

Maar wanneer het niet-antwoorden alle leven uit je lijkt weg te halen, wanneer je door het niet-ingaan op de uitnodiging evenmin nog kan "zijn" dus, dan krijgt de vraag (de uitnodiging tot) zo'n intensiteit dat je deze als het ware WORDT, waardoor er geen andere keuze meer rest dan er op in te gaan (of dood te gaan/zelfmoord te plegen).

Dat lijkt mij idd. ook.

[Ben]

Oorspronkelijk geplaatst door Maria

Dat neutrale en roerloze is (m.i.) inderdaad niet "gekend" maar het "kennen zelf". Je kan het niet kennen (als object) omdat je het zelf bent (subject). Zoals het oog zichzelf niet kan zien.

Tis niet uit theorie dat ik dit schrijf. Meer een diep weten dat heel deze gekende wereld (alle materie en vormen incl Maria en Looro en al hun bespiegelingen etc) er niet k?n zijn zonder iets dat dat "mogelijk maakt", dat daaraan vooraf gaat, waarin dat plaatsvindt, dat de voor-waarde is. Het zijn maar oppervlakkige woorden die geen recht doen aan de "absolute zekerheid" waarmee ik dat weet. Deze roerloze waarnemendheid her-ken ik als mijzelf. Daaruit volgt (maar dat is voor mij dan wel "redeneren") dat ik, deze kennendheid zijnde, dus die voor-waarde zelf moet zijn. Maria kan daar m.i. nooit komen, die probeert alleen maar zo hard mogelijk mee te fietsen, maar ik, als kennendheid, kan dat meefietsen zien.

Dat ,Kennen' is geen waarnemendheid, het is beschikbaarheid zonder voorwaarden. Als het een waarnemendheid is dan is het al gebonden aan de voorwaarde dat er waargenomen wordt(objectief of subjectief). Die waarnemendheid is alreeds de subtiele invulling van iets'. Dit onmiddellijke ,Kennen' ziet niks, daar is het te onmiddellijk voor. Die waarnemendheid is in mijn bevinding dan de zo genoemde getuige toestand, en dat is nog iets', dat is niet dit ,Kennen'. Die toestand van (ego/ik'loze) waarnemendheid is nog steeds een 'afstand' die de neutrale concept beleving onrustig houd. Een toestand waar de meeste zoekers in stranden, en de oorzaak is van de meest fantastische en wonderbaarlijkste conclusies.

[Maria]

Oorspronkelijk geplaatst door Ben

Dat ,Kennen' is geen waarnemendheid, het is beschikbaarheid zonder voorwaarden. Als het een waarnemendheid is dan is het al gebonden aan de voorwaarde dat er waargenomen wordt(objectief of subjectief). Die waarnemendheid is alreeds de subtiele invulling van iets'. Dit onmiddellijke ,Kennen' ziet niks, daar is het te onmiddellijk voor. Die waarnemendheid is in mijn bevinding dan de zo genoemde getuige toestand, en dat is nog iets', dat is niet dit ,Kennen'. Die toestand van (ego/ik'loze) waarnemendheid is nog steeds een 'afstand' die de neutrale concept beleving onrustig houd. Een toestand waar de meeste zoekers in stranden, en de oorzaak is van de meest fantastische en wonderbaarlijkste conclusies.

Je hebt gelijk, Ben, ik wilde eens een ander woord gebruiken dan "kennendheid" maar het was inderdaad niet nauwkeurig genoeg. Dank je wel voor de aanvulling.