Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door marie
Oordeel niet en je zult niet veroordeelt worden...
Ik heb de oneindige liefde ervaren toen een hond naar mijn keel sprong en ik dacht dat het leven voor mij gedaan was...
Ik heb toen in een flits die liefde ervaren die alles omvatte, zelfs de hond en inderdaad er was geen ik en geen jij; er was niets meer, alleen liefde...
Als ik blijf spreken over het belang van het 'ik' bij waarheidsvinding dan heeft dat niets te maken met mogelijk ophemelen en op een voetstuk plaatsen van het ik, mijn ik, in dit geval, maar van de mogelijkheid van het 'ik' dat de mens veel nader is dan het al, om juist via dat ik dat 'al' te leren kennen...
Wil jij het blijven anders uitleggen... Jouw keuze, maar laat het na om hier anderen lessen te komen geven...
Het woord 'ik' is voor jou, als een rode doek voor de ogen van de stier, hij kan ook niet meer rustig overwegen, hij staat springklaar...
|
We zitten hier op een zelfkennlsforum en niet op een postzegelforum. Dus het gaat niet over een postzegel, maar over 'zelf'. Liefde staat diametraal ten opzichte van zelf. Liefde is een volledig van het zelf afgekeerde aandacht. Liefde kent geen persoonlijk doel of persoonlijk belang. Zo simpel ligt dat.
En liefde is ook geen ervaring. Het is het zelf wat ervaringen kent. Dat er allerlei gevoelens optreden als je door een hond wordt aangevallen is voorstelbaar, maar het heeft niks met zelfkennis van doen.