In de transformatie van zelf naar niet-zelf wordt het de mens steeds meer duidelijk dat leven in het verleden 'dood' is. Het zelf uit het verleden bezit geen substantie wat werkelijk levend is. Door het vasthouden aan het dode verleden als voorstellingsbeeld kan het onveranderlijke (Het zijnde, Marie!) niet haar intrede doen. Wat in zelf wél voordoet is herhaling....
Dat wat we zelf, ik, ego noemen is iets wat geen levende substantie bezit en zich maar blijft herhalen. Dat ben jij... (in zelf dan). Mechanismes noemde Aart dat op dit forum meen ik me te herinneren. Een werkelijk geestelijk leven ontbreekt in dit mechanisme. Een werkelijk 'voelen' ontbreekt in dit mechanisme. Het bezit geen liefde, het is van zijn oorsprong vervreemd.
Deze combinatie van emotieloos mechanisme en het eerder genoemde gebrek aan moraliteit (machines hebben geen moraal) veroorzaken de afgescheidenheid waarin het zelf leeft. Het 'weten' van het oorspronkelijke bewustzijn is verloren geraakt.
Uw liefhebbende dominee herinnert dan ook graag aan Genesis, waar op allegorische wijze gewag wordt gemaakt van de verwijdering van de mens uit het 'paradijs'. Wat niks anders betekent dan het verloren zijn van de oorspronkelijkheid.
__________________
De ogen zijn verschillend, het licht is hetzelfde.
|