Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Bassie
Mijn bewering is niet dat ik onbewogen ben door wat ik waarneem. Mijn bewering is dat ik word bewogen door leegte. Je moet je niet laten afleiden door dingen die je kunnen betoveren of hypnotiseren. Indien nodig ween ik om het leed wat ik zie, bewogen door leegte. Ik laat echter mijn ego met zijn gemoedstoestanden niet meer bepalen wanneer ik ween.
Het zelf leeft in twee dimensies. Het ego leeft in de horizontale dimensie waar alles chronologisch en oorzakelijk gebeurd. Maar het daadwerkelijke zelf leeft in een andere dimensie, waar het licht schijnt en alleen tegenwoordigheid is.
De dimensie van het ego is de droomwereld, het daadwerkelijke zelf ziet die droomwereld en is daarmee ontwaakt. Het ego projecteert in zijn voorstellingsvermogen alsmaar het verleden en zo vernieuwt 'de droom' zich voortdurend.
Niet dat er bij mij geen 'droom' meer is, maar ik ben me bewust van de droom: ik zíe de droom. Ik ben uit de droom gestapt, maar speel evengoed nog mijn rol in de droom. Dat kan niet anders.
Het is zo simpel als wat: stop met jezelf te definiëren en je ware zelf opent zich.
|
Ik definieer mijzelf niet; ik zie wat er om mij heen gebeurt, goed wetende dat ik daar ergens zelfs geen deel meer aan heb...
Maar ik blijf observeren...
En soms ben ik inderdaad bang dat ik te ver afdwaal in de leegte en de weg naar de gewone wereld niet meer zou terugvinden...