[Laurens]

En daarbij is de vraag "Wie ben ik?" de belangrijkste vraag. Als ik mijn emoties ben, ben ik er dan niet meer als mijn boosheid is overgewaaid? Dus als er emoties zijn (en die waren er vroeger) dan hoefde ik me er niks van aan te trekken: Ik ben die emoties toch niet. Ze waren er wel soms, maar dat moeten die emoties dan maar weten.

Dit, er niet meer zijn als de boosheid is overgewaaid, zou dan het tegendeel, ik ben er nog steeds, moeten bewijzen. Echter vergeten wordt dat je daarvóór er ook al niet was. Je denkt namelijk dat je er bent en toen dacht je dat even niet. Je boosheid 'zijn' is verstoken van een aanwezigheid. Ik haal altijd graag de Russische balletdansers Rudolf Noerejev aan. De wereld was vol bewondering want het leek alsof Noerejef onbeweeglijk in de lucht hing bij zijn sprongen. Desgevraagd hoe hij dat deed zei hij ik weet het niet ik was er niet, ik was de dans. Hetgeen al aangeeft dat je tot onvoorstelbare dingen in staat bent bij de afwezigheid van je 'ik'. Dan wel het geloof daar in.

Des te meer je jezelf in vraag stelt, des te meer je jezelf "als een ander" gaat zien. Jezelf als een ander zien is erg eenvoudig, gewoon naar jezelf kijken. Zien! Letterlijk zien.

Prima om zicht te krijgen op 'wie' je bent (de inhoud), maar het brengt je niet bij 'wat' je bent.

Dat wat we 'de wereld' noemen is door de scheiding tussen Ik en de wereld de overkant. Ik ben hier en de wereld is daar, aan de overkant. Jezelf van jezelf ontdoen is in feite jezelf (de wie) aan de overkant te plaatsen door te zien. Het is werkelijk de meest simpele en eenvoudige niet-handeling die er is. Je hoeft er letterlijk niets voor te doen, want 'zien' naar de wereld doe je sowieso al. Je hoeft er niet eens IQ voor te hebben, met een IQ van nul kun je het al.

Dat is dus typisch een voormalig forumlid dat de klok heeft horen luiden en daar een geheel eigen klepel bij moduleert. De werking van de dualiteit is voor de ont'dekking 'wat' je bent helemaal niet interessant. Je laat het beter maar ongemoeid. Het pakt de kern veel beter aan door onderzoek te doen naar het bestaan van 'ik' waardoor uiteindelijk ook de wereld wel moet verdwijnen. Dat alles keert natuurlijk weer terug wanneer je, inmiddels wetende 'wat' je bent en zoals iedereen (maar nu met de bekendheid rond je ware aard) weer een geloof aanneemt in het bestaan van ik (het bekende: voor realisatie water dragen na realisatie water dragen).

Ze noemen het een zoektocht en onderzoek. In werkelijkheid is het een niet-zoektocht en een niet-onderzoek. Want je kunt dat 'zien' gewoon doen als je in de bus zit, als je in bed ligt, als je je verveelt op een verjaardag enz. En wat ik hier 'zien' noem is in werkelijkheid aandacht, de aandacht richt je op jezelf zonder een gedachte er bij.

Dat moet dan inhaken op de 'via negativa' van Boedhha, allemaal onzin.

Even een wiki-quote, want zo eenvoudig is het: Aandacht is het cognitief proces van het gericht waarnemen van de omgeving.. Niks moeilijk gedoe, gewoon jezelf gericht waarnemen. En wat neem je gericht waar? Alle zaken die jij zelf 'persoonlijk' noemt. En er zit slechts 1 klein (publiek) geheimpje achter , alles wat je kunt waarnemen dat ben je zelf niet. Jezelf als een ander waarnemen is dus in feite alles.

Wanneer er niet begrepen is wat de bedoeling is volgen er zulke idiote zelfverzonnen constructies. En dat gaat dan, als er maar eensgezinden genoeg zijn of een boek over geschreven worden danwel lezingen gegeven, algeheel ingang vinden en binnen de kortste keren kraait iedereen het na.

Mensen doe nou gewoon het gedegen zelfonderzoek.