[Laurens]

Dat het Zelf of zelf of ik of ego (of welke benaming je er dan aan wilt geven), niet bestaat, dat weet immers elke boeddhist (of men het daadwerkelijk heeft ervaren, beseft of gerealiseerd, is een ander verhaal). Omdat dit één van de belangrijkste leringen is van Gautama de Boeddha via de Vier Edele Waarheden en het Achtvoudige Pad. Hij stelde dat het Zelf of zelf of ik of ego (of welk label dan ook wat je daaraan wilt geven) een illusie is (een waandenkbeeld), dat hebben we hier met zijn allen als forumleden al lang uitentreuren doorgesproken en uitgezocht. Dus dat hele gedoe, die hele discussie hier is - zoals ik al aangaf, eigenlijk totaal overbodig. Je komt boeddhisten vertellen wat ze al lang hebben vernomen uit de Pali Canon of uit welk boeddhistisch geschrift dan ook. Het is mij dus volstrekt onduidelijk waarin jij dan nog het verschil meent uit te maken (als dat al zo is). Want ik herhaal dat je immers schrijft dat het Zelf of zelf of ik of ego (of welk label dan ook wat je daaraan wilt geven) niet bestaat. Je zegt dus gewoon hetzelfde als Gautama de Boeddha: "Er is geen zelf" (of welke benaming je er dan aan wilt geven). Het is hier in mijn beleving derhalve een hoop herrie om niets, met alle respect.

En is er bij al dat kennis nemen ooit iets blijvends 'ontstaan' zoals realisatie oftewel een 'weten wat je bent' uit voortgekomen. Schrijf je nu nog steeds vanuit het geloof in het bestaan van een 'ik' ? Is dat 'ego' nog steeds op zijn teentjes getrapt als het onheus wordt bejegend of indien het verlengstuk van dat 'ik' in de geschriften op een forum worden afgekraakt? Mensen doe gedegen zelfonderzoek.

Nee we gaan nog maar weer eens even wat aan Boeddhistische schriftgeleerdheid doen..

In Dzogchen wordt je direct in het diepe water gegooid, direct geïntroduceerd in een staat van de geest, eigenlijk meer een niet-staat, die onveranderlijk is en voorafgaat aan alle staten, belevingen en verschijnselen. Het is te vergelijken met de ruimte, waarin alle planeten zich voordoen en steeds veranderen, maar waarbij de ruimte zelf niet verandert, maar ook niet iets is. In Dzogchen wordt je daar direct toe geïntroduceerd, maar dit kan aanleiding geven tot erg veel verwarring, omdat je daar niet op voorbereid bent en het dus gemakkelijk gaat verwarren met een ervaring die zich voordoet, waarbij je dan gaat geloven dat deze niet-staat een staat is, een ervaring is die je stabiel kan krijgen en continueren. Maar een ervaring krijg je nooit stabiel. Er zijn dan rushens om los te komen aan zulk een opgaan in iets wat enkel maar een ervaring is.

In Mahamudra leer je eerst zwemmen voor je naar het diepe gaat. In Mahamudra leer je eerst ervaring goed kennen, leer je uit meditatieve ondervinding dat ervaringen nooit stabiel zijn, steeds veranderen en dus nooit stabiel te krijgen zijn en er aandacht aan besteden dus het grootste obstakel is. In Mahamudra heb je geen rushens om je verkeerde visies over tot wat je geïntroduceerd bent, maar wat je niet kan vatten en dus ook moeilijk kan onderscheiden van ervaring en je dus grote kans hebt dat je de ervaring ervan gaat proberen stabiliseren in plaats van dit reeds stabiele dat er vooraf aan is blijvend te realiseren. In Mahamudra leer je van in het begin niet te blijven hangen in geen enkele ervaring, zelfs niet in een verlichtings ervaring, voor je dat wat vooraf gaat aan elke ervaring gaat leren herkennen.

Beiden draaien om het realiseren van “vooraf aan ervaring”, wat stabiel is omdat het geen ervaring is, niet iets is, geen staat is (dus zelfs geen niet-ervaring, wat ook maar een tijdelijke meditatieve staat is), en er al is. Het is niet iets dat ontstaan moet. Alles wat ontstaat vergaat weer. Weer te vergelijken met de ruimte, waarin planeten, sterren, sterrestelsels, universa ontstaan, veranderen en weer vergaan. De ruimte zelf is zelf buiten categorie van bestaan en vergaan. De Boeddha noemde dit de Thatagatha, het volledig bevrijdde, het ongeconditioneerde, het doodloze, Nibbana. Later werd dit de Boeddha-natuur van alles en iedereen genoemd. Zo ver gezocht is het allemaal niet, BA. Het is alleen onmogelijk te vatten met logica, met het denken (vandaar wellicht het antwoord “Mu” van Joshu), dus zijn er doorheen de tijd andere manieren ontstaan om er uitdrukking aan te geven. Hetgeen enkel verwarrend is voor zij die vast houden aan hoe de grondlegger van het Boeddhisme het toen in die tijd verwoordde, alsof daar geen evolutie in mogelijk zou zijn door de volledig verlichtten die er uit voortgekomen zijn en hetzelfde wat anders zijn gaan belichten.

Blabla bla bla...

Denk je nou echt dat er na tweeeneenhalfduizend jaar geen evolutie heeft plaatsgevonden in het denken?