[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

In de "natuurlijke staat" van moeiteloos, vrij bewustzijn, zoals beschreven door mystici als Ramesh Balsekar en vele anderen, is er geen lijden.
In deze staat valt de illusie van een afzonderlijk, controlerend "ik" weg.
Het idee dat er een persoonlijk "ik" is dat alles probeert te beheersen, zorgt voor weerstand tegen het leven en creëert lijden. Zodra dit wegvalt, blijft er een staat over die in harmonie is met de natuurlijke flow van het bestaan.

Dat is het paard achter de wagen spannen.
De natuurlijke staat is niet het gegeven van waaruit het ander volgt (dat de ik illusie wegvalt).
Zoals vaker gezegd Balsekar heeft Nisargadatta vertaald want die was de Engelse taal niet machtig en kraaide sindsdien de woorden van Nisargadatta na waar hij (kennelijk) helemaal niks van heeft begrepen. Dat er velen zijn, zoals Balsekar, die het oorspronkelijke gedachtengoed onbegrepen nakraaien, wil helemaal niet zeggen dat het dan ook waarheid bevat. Neo advaitisten redeneren vanaf het vernomen resultaat dat het 'ik' niet bestaat over deze ongekende hoedanigheid alsof ze getuigen van een intrinsiek weten maar gewoon psychologische aspecten vertolken.

In die natuurlijke staat wordt elk moment volledig geaccepteerd zoals het is, zonder de wens om het anders te maken of ertegen te vechten. Lijden ontstaat namelijk door het verzet tegen wat is, door onze gehechtheid aan verlangens en angsten, door het willen controleren van onze omstandigheden en gevoelens. Wanneer die impulsen losgelaten worden, blijft er een diepe vrede over, omdat er geen strijd meer is tussen de werkelijkheid en onze ideeën daarover.

Bij realisatie (van wat je bent) gaat het helemaal niet om 'accepteren' zoals het is. Natuurlijk leef je psychologisch bezien veel makkelijker door heftige beroeringen te negeren en dat accepteren noemen. Dat is wel te bereiken hoor door je mindset te veranderen.

Mystici beschrijven deze staat als een gevoel van vervulling dat van binnenuit komt, onafhankelijk van omstandigheden. Het is een staat van helderheid, vrijheid, en stilte waarin lijden eenvoudigweg niet kan bestaan, omdat er geen gehechtheid, geen verzet en geen angst voor verlies is.

Ook hier geldt dat het je realiteit niet is. Waarom de hemel alvast beschrijven als het toekomstige beloofde land? Als een trekpleister dat er iets te halen zou zijn als realisatie het geval is. En, daarmee de verkeerde mentaliteit aanspreken er aan te beginnen. Mensen er valt NIETS te halen.