[Laurens]

Nisargadatta's radicaliteit: Renz benadrukt Nisargadatta's focus op het onvindbare van het zelf ("You cannot find yourself"), niet als ontkenning van verlichting, maar als directe weg voorbij conceptuele dualiteit.

Allereerst:



Dat gezegd hebbende:

Er is in de neo advaita vaak sprake van haalbaarheid van 'het direct zien' oftewel de entiteit doorgrond in één plotseling helder moment zijn ware identiteit, waarbij de persoon oplost of anders gezegd is verdwenen. Maar het is uiterst zeldzaam dat dat voorkomt. Voorbij conceptuele dualiteit zou ik dat niet noemen want ook een gerealiseerde blijft onderhevig aan de zwaartekracht en daarmee aan de dualiteit. Maar dat is geen weg in de zin dat die begaanbaar is.

Het eerste, het onvindbare zelf, bewaar ik tot het laatst want daar is meer over te zeggen dan hier uitgedrukt. Wanneer je, als gewone sterveling, zelfs maar oppervlakkig, zoekt vind je een zelf. Dus dat gezegde is gewoon prietpraat. Ga je datgene wat je denkt over dat zelf, je aannames, onderzoeken op een werkelijk bestaan dat zijn ze op het moment dat je dat doet al niet meer te vinden. Zijn ze er dan niet? Jawel want even tevoren kon je ze nog aanwijzen en nadat ze verdwenen zijn komen ze gewoon weer terug. Blijf je dat een tijd onderzoeken dan blijkt het denken er over niet waar, in de betekenis van onveranderlijk, te zijn. Gedachten komen en gaan en hebben dus geen eeuwigheidwaarde én zijn dus niet 'wat' je bent want dat wat je bent is onveranderlijk. Maar zeggen dat ze onvindbaar zijn is neo advaïstisch gebazel. Je moet dat zelf empirisch vaststellen anders heeft zo'n gezegde helemaal geen enkele betekenis. Een neo advaitist zoekt dus niet meer.

De kritiek verwart Renz' ontkenning van de zoeker met een ontkenning van verlichting. Voor Renz is de "noodzaak tot ontdekken" juist het laatste obstakel – een subtiele vorm van spiritual materialisme dat het ik via de achterdeur handhaaft.

Het 'ik', de gedachten over iets zijn, is datgene wat je vervangen hebt voor wat je werkelijk bent. Nu is er de aanname van het zijn van een 'ik' en dat is prima zo, maar je bent dat niet. Wat je wel bent moet je ont'dekken. Ben je zo ver dat je werkelijk wilt weten 'wat' je bent dan vormt dat 'ik' een levensgroot obstakel. Ten eerste omdat je al een heel leven lang hebt gewerkt met een 'ik'. Het is datgene wat je al jaren denkt te zijn en dat tamelijk vaste vormen heeft aangenomen. Dat raak je niet zomaar kwijt. Achteraf besef je dan wel dat dat 'ik' maar een luchtballon is geweest en zo door te prikken maar in het begin heb je er erg veel last van. Het 'ik' heeft namelijk een bodyguard aangenomen in de vorm van een 'ego' en dat doet er alles aan om te zorgen dat dat 'ik' niet aan zichzelf verliest. Er is dus heel veel weerstand om er achter te komen 'wat' je bent.

Het eerste waar je mee te maken krijgt is dan ook de weerstand van het ego en dat is beslist niet het laatste obstakel zoals Renz je wilt doen geloven. Renz oppert dat als je onderzoek doet naar dat 'ik' je dat 'ik' dan versterkt. Misschien doelt hij op een onderzoek dat verder gaat in het geloof te bestaan maar is niet het geval in het eliminatieve gedegen zelfonderzoek.

Ik laat het hierbij en becommentarieer niet je verdere mails met uitspraken naar Karl Renz door ChatGTP. Ik zou niet weten waarom je je zou laten volstoppen met informatie en dat vervolgens ook nog laten beoordelen door ChatGTP, alleen om er goede sier mee te maken omdat het je idee versterkt, want je hebt er geen reet aan. Het is geen weg waar het langs zou kunnen gaan.