De vele wegen naar Rome

[Laurens]

Nou hoor je vaak dat het altijd hier en nu is en er nooit sprake kan zijn van een weg, oftewel alle wegen voeren naar hetzelfde, omdat het toch altijd hier en nu is.

Hierin kan ik kort zijn, dat het altijd 'hier en nu' is is geen (geldend) argument (ergens voor of tegen), het is dat feitelijk net zo min als opwerpen dat de hemel blauw is. Er zijn in het ondermaanse, om het zo maar eens te noemen, altijd weer andere argumenten die daar tegen zijn.

Het ondermaanse is een vermeende wereld. Echter als dat je realiteit niet is beleef je de wereld als zijnde echt en waar die als echt wordt ervaren zijn eveneens alle verschijnselen, waaronder wegen die je kunt gaan, uiteraard ook allemaal echt.

In de vermeende realiteit kan er dus sprake zijn van een 'ik' die wegen bewandelt en een ego die hem daar behoed voor valkuilen. Ook zijn daar verschillende wegen naar gelang ook daar het geloof er in geldend gemaakt is. Alles wat je bereid bent te geloven is voor jou waar en welke gedachte je ten opzichte van onwillenden zult moeten verdedigen. Dat is het systeem waarin we zitten.

Omdat hetgeen je denkt te zijn eveneens maar gedachten zijn moeten ook die vaak verdedigd worden, er is een constante paraatheid nodig om dit systeem in werking te houden. Daarin gaat een enorme hoeveelheid energie zitten. Maar dat even terzijde.

Ziedaar de wereld waarin je leeft en waar je het naar hartens lust met elkaar eens of oneens kunt zijn. Alles is mogelijk, dus scheppen maar. Dus de vraag of er een weg is die een einde maakt aan het verhaal of de verbeelding kan bevestigend beantwoord worden er zijn er velen.

De vraag of het verlaten van de weg dat doet is niet zo relevant. Jezelf verliezen door in de rimboe te zijn maakt eveneens kans omdat het dan gaat om vergeten 'wie' je bent. Maar ben je daar weer uit heb je jezelf weer snel hervonden, of liever uitgevonden. Kortom er moet iets meer ingrijpends gebeuren dan je daar een voorstelling van maken want de realiteit blijft hetzelfde. Vermeend.