Waarheidsvinding

Sommige leden komen nog helemaal niet toe aan waarheidvinding, ze worstelen nog met waarheidsvinding (met s).
Dit kwam ik tegen op internet dat waarheidsvinding verduidelijkt.

SAMENVATTEND
Indien je niet op je waarneming kunt afgaan, moet je op zoek naar indirect bewijs om vast te stellen dat wat feitelijk wordt beweerd wel klopt. Bovenstaande vragen kunnen je hierbij helpen - bijvoorbeeld tijdens een verhoor of interview - doordat ze de kans verkleinen dat je te te snel niet-kloppende feiten omarmt. In de kern doen deze vragen dit doordat ze je niet laten wegkomen met enkel passend bewijs omdat ze je:

laten nadenken over mogelijke scenario's;
laten nadenken over mogelijke bronnen;
onderzoek laten doen naar deze verschillende / meerdere scenario's en bronnen;
laten kijken naar alternatieve scenario's en bronnen;
de verschillende scenario's expliciet met elkaar laten vergelijken;
laten nadenken over het definitieve karakter van de onderbouwing.

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Sommige leden komen nog helemaal niet toe aan waarheidvinding, ze worstelen nog met waarheidsvinding (met s).
Dit kwam ik tegen op internet dat waarheidsvinding verduidelijkt.

Wow..maar een lettertje maakt het verschil duidelijk!

[Bassie]

Ik vind meervoud of enkelvoud in waarheid van minder belang. Ik ga uit van de startpositie en die is dat men erkent "in het bezit" te zijn van een zelf en dat men er alles aan zal doen om tót waarheid te komen.

Spreken over meervoud/enkelvoud is voor beginnende onderzoekers van geen belang want zij kennen waarheid niet. En zij die waarheid kennen, kennen ook 'dat' wat er gebeurd als het zelf radicaal ont-kent wordt.

Wat er op dit stukje gebeurd (wat ik de wende noem) is dat er een verschuiving plaats vind van zelf naar niet-zelf. Dat is tot waarheid komen.

Tot waarheid komen is maar voor één uitleg vatbaar. Er is maar één waarheid waarover geen enkele discussie kan zijn. Wat mij bij het volgende brengt:

Is wel sprake van een feit en niet bijvoorbeeld van een mening?

Waarheid zou je als feit kunnen bestempelen, maar dan niet als alle andere feiten. Waarheid vindt plaats in jou (als verschijnsel zijnde) als iedere hoop op een zelf en een toekomst voor dat zelf is opgegeven. Hetgeen ook een einde maakt aan de onzinnige discussie dat er 'niemand' is om tot waarheid te komen. Ja, zo zou je dat kunnen uitdrukken, maar die discussie leidt nergens naar toe.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Wat er op dit stukje gebeurd (wat ik de wende noem) is dat er een verschuiving plaats vind van zelf naar niet-zelf. Dat is tot waarheid komen.

Dit sluit ook iedere vorm van neo-advaita uit (je bent er al, er hoeft niks gedaan.) Ooit toeterde ik ook dergelijke onzin, maar dat was uit onwetendheid. Zodoende ben ik ook wat fel op de neo-advaita club hier. Ik kijk tegen mijn eigen fout aan.

Waarheid is enkelvoud, daar heeft Laurens op zich een punt aan.
Maar het gaat er om dat de onderzoeker tot die waarheid komt.
Die waarheid komt niet zomaar aanwaaien, het is het onderzoeken zelf wat de mogelijkheid van het tot waarheid komen in sluit. En boeken lezen en video's kijken is géén onderzoek! Een boek lezen kan alleen dienen om het onderzoeken zelf te stimuleren als je even op dood spoor zit.

[Anna]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik vind meervoud of enkelvoud in waarheid van minder belang. Ik ga uit van de startpositie en die is dat men erkent "in het bezit" te zijn van een zelf en dat men er alles aan zal doen om tót waarheid te komen.

Spreken over meervoud/enkelvoud is voor beginnende onderzoekers van geen belang want zij kennen waarheid niet. En zij die waarheid kennen, kennen ook 'dat' wat er gebeurd als het zelf radicaal ont-kent wordt.

Wat er op dit stukje gebeurd (wat ik de wende noem) is dat er een verschuiving plaats vind van zelf naar niet-zelf. Dat is tot waarheid komen.

Tot waarheid komen is maar voor één uitleg vatbaar. Er is maar één waarheid waarover geen enkele discussie kan zijn. Wat mij bij het volgende brengt:

Waarheid zou je als feit kunnen bestempelen, maar dan niet als alle andere feiten. Waarheid vindt plaats in jou (als verschijnsel zijnde) als iedere hoop op een zelf en een toekomst voor dat zelf is opgegeven. Hetgeen ook een einde maakt aan de onzinnige discussie dat er 'niemand' is om tot waarheid te komen. Ja, zo zou je dat kunnen uitdrukken, maar die discussie leidt nergens naar toe.

Het lettertje s geeft geen meervoud aan. Het geeft het verschil aan dat jij hier boven noemt.
Feiten, wetenschap, meningen, overtuigingen dat verwordt tot waarheidsvinding,
én waarheidvinding met de ogen naar binnen gericht: zien wat daar gebeurt zonder ergens aan vast te houden.
Het waarom heeft geen daarom. En staat derhalve niet ter discussie.

[Nowee]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Sommige leden komen nog helemaal niet toe aan waarheidvinding, ze worstelen nog met waarheidsvinding (met s).

Prima vaststelling.

[Nowee]

Ik ben in deze waarheidsvinding tot de ontdekking gekomen dat ten aanzien van essentiële vragen over het leven en het bestaan in de natuur, er geen antwoorden worden gegeven op deze vragen maar er speculaties, denkkaders worden uitgewerkt om de natuur te begrijpen. Op de vragen hoe de natuur is begonnen en wat leven is, is er zelfs op de dag van vandaag geen afdoende antwoord gegeven.
Het lijkt daarom zinvol in deze discussie eens te kijken naar de denkkaders die een verklaring geven als mogelijk antwoord op die vragen.
Vooraf wil ik, moet ik klaar en duidelijk zeggen wat natuur is omdat achteraf niet moet blijken dat er zoveel achterdeuren zijn open gaan staan.

Natuur zijn aan de ene kant alle dingen die buiten ons bestaan met onszelf incluis en dat zowel van het kleinste deeltjes tot het gehele universum, het heel-al. Aan de andere kant is natuur het geheel van natuurwetten waaruit het heelal van het kleinste tot het grootste verschijnt. Dat is dus niet zo moeilijk om te begrijpen wat natuur is. Alles wat je buiten je eigen ziet met jezelf incluis én de onderliggende natuurwetten die jouw en alle verschijnselen mogelijk maken. De natuur is dus concreet zoals deze verschijnt.
Goed dan ga ik nu kijken naar de denkkaders die een verklaring geven van hoe de natuur begonnen is.

Er zijn drie mogelijke benaderingen in deze materie van hoe de natuur begonnen is.

De eerste mogelijkheid is het verwerpen van denkkaders. Dit verwerpen van denken is een puur nihilisme, een pure ontkenning van de natuur zoals ik deze hierboven gedefinieerd heb. Wat er is, is niet denkbaar en elke verklaring moet afgewezen worden. De natuur is niet begonnen en meer nog de natuur bestaat niet. Wij denken een bestaan en in dat denken scheppen wij een natuur.
De kritiek op dit puur nihilisme is hoe je kan denken dat denken niet bestaat. Als idee kan ik dat voorstellen maar deze idee maakt niets concreet waar dat juist wel zou moeten zijn. Wij zoeken geen antwoord, geen verklaring van een idee. Wij zoeken een antwoord op het concrete verschijnen en de onderliggende natuurwetten die het verschijnen mogelijk maken.
Wat positief is aan deze benadering is de kritische ingesteldheid om de waarnemingen van de concrete verschijnselen niet als absolute waarheden te verkondigen. De verschijnselen zijn concreet en kunnen alleen in hun concreetheid begrepen worden.

Een tweede mogelijkheid om de natuur te verklaren wordt gegeven in het denkkader van de transcendenten. Het is onder de mensen het meest verspreidde denkkader. Het is de grondslag van elke religie of de wet van totalitaire systemen. De transcendenten gaan uit van een absolute oorzaak die de schepper is van de natuur. Door een handeling van de schepper is de natuur voortgekomen. Dat scheppen kan door het Woord, door het Absolute Zelf, door een Absoluut Zijn of door een mythische godheid of godheden. Deze scheppende handelingen kunnen ook getranscendeerd worden in één persoon of natie. Bv. in keizers of koningen, in dictators of één-partijstaten.
Wat wij kunnen leren van denkkaders met een grondslag van transcendente accenten is dat elke mens verantwoordelijk is voor wat hij of zij denkt wat leven is. De transcendenten nemen het zelf ontdekken van het leven over in de beloften van het geloof. Zelf durven denken leidt tot scheppende handelingen.

Tenslotte wordt een derde mogelijkheid voor een verklaring van de natuur gevonden bij de monisten. Het is een denkkader dat aan de grondslag ligt van een puur wetenschappelijk denken over de natuur in de natuur. De natuur verklaren de monisten uit wat er verschijnt en aan ten grondslag ligt. Er zijn geen vooronderstellingen of overtuigen in de besluitvorming van het onderzoek. De kennis die opgedaan wordt is controleerbaar en openbaar. De kennis is voor iedere mens toegankelijk door studie en betrokkenheid.

Mijn overtuiging leunt tegen het monisme aan. Het is voor mij de meest plausibele verklaring van de natuur, van de verschijnselen en hun ontstaan. In dat denkkader is er de openheid om zelf tot de ontdekkingen van het weten te komen.

Het denkkader natuur ziet er bij mij al anders uit dan bij jou. Je probeert het terrein van de natuur aan te geven door de gehele schepping natuur te noemen, maar de verschijnselen zelf zijn in mijn opvatting niet de natuur. Natuur is de loop der dingen, de maangestalten behoren tot de natuur maar niet de maan zelf. Zo ook behoort de mens tot de natuur maar is die niet zelf. Vanaf hier begint onze denkkaders al uiteen te lopen. Natuur is een vooralsnog onmeetbare en onverklaarbare energie die in de verschijnselen voorkomt of gaande is, zoals ook de zwaartekracht dat is. Evenwel houdt hier mijn belangstelling op te bestaan omdat ik niet de behoefte gevoel tot verklaren, laat gewoon zijn wat is.

Waar het denken vandaan komt daarover bestaat dezerzijds geen verlangen dat te doorgronden. Er is denken, klaar. De inhoud van denken is weer wel van belang omdat hiervan het scheppende uitgaat. Alles ontstaat vanuit dat denken, zowel het zelfbeeld als het verscholen onderbewustzijn. Over dat niet bestaan kunnen we kort zijn, om welke redenen zouden we niet iets kunnen zijn dat figureert in een droom? Daarmee is gelijk onderzoek in die richting in de kiem gesmoord. Verschijnt er, met het verdwijnen van het idee van zelfsturing, acceptatie met wat is, iets waar ook het gedegen zelfonderzoek op uitkomt. Verschijnselen zijn in dat licht niet concreet maar zoals alles in een droom vermeend. Het is de identificatie ermee dat maakt dat het echt aanvoelt.

Naar wat de schepper voor ogen stond kunnen wij slechts gissen. God schijnt almachtig te zijn en wellicht ontbrak het hem aan de mogelijkheid zichzelf te kunnen ervaren zodat hij de mens schiep, naar zijn beeld en gelijkenis. Dat is een mogelijke en acceptabele verklaring. We weten het niet en dat is ook niet van belang. Wanneer wij ons eigen kleine bestuurseenheid hebben afgelegd wordt pas duidelijk wat God met ons voor heeft. Met een eigen bestuurseenheid wordt het gissen. Dan nemen wij het op ons om verantwoordelijkheid te nemen in plaats van af te gaan op een goddelijk ingegeven kompas. Je hoeft niet langer meer te geloven wanneer je intrinsiek weet.

[Bassie]

Ook al zou er wel het verlangen zijn om te doorgronden waar het denken vandaan komt. Deugdelijk onderzoek laat zien dat dat onmogelijk is. De "bron van denken" (wat ik het vormend vermogen noem) overdenken is al weer een gedachte.

Uitsluiten is de enig toegankelijke weg. Je onderzoekt iets (in dit geval het denken) en komt tot weten waarom het vormend vermogen niet gekend kan worden. Alleen de vormen kunnen gekend. Gedachten zijn ook vormen.
In het 'er zijn' is tevens het kennen van de gedachten. (Ik kan dus nooit mijn gedachten zijn noch iets wat ik zelf bedacht heb.)

Bovenstaande dringt vervolgens weer dieper door in de eigen geest.

[marie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ook al zou er wel het verlangen zijn om te doorgronden waar het denken vandaan komt. Deugdelijk onderzoek laat zien dat dat onmogelijk is. De "bron van denken" (wat ik het vormend vermogen noem) overdenken is al weer een gedachte.

Uitsluiten is de enig toegankelijke weg. Je onderzoekt iets (in dit geval het denken) en komt tot weten waarom het vormend vermogen niet gekend kan worden. Alleen de vormen kunnen gekend. Gedachten zijn ook vormen.
In het 'er zijn' is tevens het kennen van de gedachten. (Ik kan dus nooit mijn gedachten zijn noch iets wat ik zelf bedacht heb.)

Bovenstaande dringt vervolgens weer dieper door in de eigen geest.

Zoals de vorm de vrucht is van gedachten, zo zijn de gedachten op zichzelf de vrucht van dieper zijn... enz... Aan jou om de weg te gaan...
Aan jou om meer en meer te ZIJN...
In den beginne ben je de vorm die je denkt te zijn, dan ben je je denken zelf en dan ga je steeds dieper zoeken van waar die gedachten komen en op wat ze stoelen en dat wordt je dan weer zelf om steeds dieper tot het ZIJN door te dringen, steeds meer en meer verenigd te worden met het ZIJN...

Maar blijk nu dat je daarvoor de dwangbuis van de gedachten, van het verstand moet doorbreken...
Ik ben mijn verstand niet, jij bent je verstand niet... Ik, jij, wij zijn veel meer nl. wij ZIJN