En de wereld ...?

[Rob]

Als het zo is dat, zoals geschreven wordt, men ontwaakt is, er is een licht aangegaan, er is inzicht, misschien wel iets wat lijkt op wat zelfrealisatie wordt genoemd (of dat gewoon is), of er zijn bijzondere ervaringen die grote veranderingen in het leven teweeg hebben gebracht (of hoe je zelf een naam geeft aan dat wat zelfkennis en onderzoek je hebben gebracht) ...

... dan is mijn vraag: merkt 'de wereld' daar wat van en zo ja wat ...?

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Als het zo is dat, zoals geschreven wordt, men ontwaakt is, er is een licht aangegaan, er is inzicht, misschien wel iets wat lijkt op wat zelfrealisatie wordt genoemd (of dat gewoon is), of er zijn bijzondere ervaringen die grote veranderingen in het leven teweeg hebben gebracht (of hoe je zelf een naam geeft aan dat wat zelfkennis en onderzoek je hebben gebracht) ...

... dan is mijn vraag: merkt 'de wereld' daar wat van en zo ja wat ...?

Geen bijzondere ervaringen, ook niet een iets dat door de wereld sowieso gemerkt wordt, de manier van in de wereld verschijnen is onvoorspelbaar, er is daar geen wereldse maat voor. Wel is er een in lijn komen met die werkelijkheid zoals het zich voordoet, niet dat de wereld dat sowieso opmerkt, de wereld heeft zo zijn verwachtingen, wel een in lijn komen met de spontaniteit zoals de werkelijkheid zich uit drukt. Voor zij die willen en kunnen zien is dat wel merkbaar, voor anderen niet.

Ziehier een zen-verhaaltje die dit helemaal weergeeft, veel betekenis, maar dat is wat je vraagt, aan jou om er weer uit te geraken:

Bankei was een zen-monnik die heel sterk op zoek was naar de verlichting en mediteerde daarbij zo veel in afzondering in een grot, dat hij er bijna aan stierf. Hij kreeg tuberculose en op een gegeven moment hebben ze hem uit zijn grot gesleurd en naar het zienkenhuis gevoerd. Hijzelf was liever gestorven dan zijn meditatie te moeten stop zetten, maar het stopzetten van zijn meditatie had niet enkel zijn leven gered, het heeft hem eigenlijk pas echt doen "ontwaken". Op een gegeven moment hoestte hij zoveel bloed op dat het bloed tot tegen de muur spatte in het ziekenhuis. Bij het aangezicht daarvan ontwaakte hij. Zag hij het Absolute in, zag hij in dat hij niet het lichaam was, niet de geest, niet het ego, maar de leegte waarin zich dit allemaal afspeelde als verschijning. En daarna is hij ook effectief beginnen genezen.

Als hij helemaal genezen was, trok hij dan van Zen klooster naar Zen klooster om een bevestiging te krijgen voor zijn "verlichting", want dat is wat hij dacht dat hij was: verlicht. Maar waar hij ook kwam, raakte hij steeds teleurgesteld. De Zen-meesters die hij sprak waren helemaal zelf nog niet ontwaakt tot het besef dat hij had en hij praatte ze dus steeds vast. Tot hij in een laatste klooster kwam, waar hij ook in discussie wou gaan met de Zen-meester aldaar, tot deze hem terugwierp: "Je ontwaak-ervarning is erg groot, je inzicht is erg diep, maar in deze school ben je pas verlicht als je leven zich volledig vandaaruit voltrekt." Bankei werd woedend en stormde het klooster uit, voor het eerst werd hij tegengesproken en zelfs terecht gewezen. Maar toen hij buiten het klooster was en bedaarde, werd hij toch nieuwsgierig naar die Zen-meester, en keerde terug om hem in de gaten te houden. Hij zag werkelijk dat die meester niet enkel gerealiseerd had wat hij gerealiseerd had, maar dat heel zijn leven ook van daaruit (vanuit het inzicht van niet-zelf, de niet afgescheidenheid) geschiedde. Er was nooit een "ik" in het spel, er was nooit een verhevenheid in het spel, het was alsof het leven zich moeiteloos uitdrukte via de gedaante van die meester. Dus hij keerde terug en vroeg een nieuw gesprek aan. Hij stelde de vraag "Ik stel vast dat er hier niemand is die leeft, wat is dan de zin van te leven alsof er iemand is?", waarop de meester vroeg: "Wie vraagt dit?". Ook toen weer stoof Bankei het klooster uit, maar niet meer uit woedde, maar ditmaal uit verwarring.

De vraag was immers niet ontkennend, noch bekennend te beantwoorden. Bankei had gerealiseerd dat er niemand was hier waar alles leeg was (dus niemand die een vraag stelt) en toch was er iemand daar in de verschijning die toch de vraag stelde naar de zin ervan. Zijn Absolute waan was opeens doorbroken. Je bent namelijk tegelijkertijd niets (leegte), alles (verschijning) en tijdelijk ook de "ik ben" (bewustzijn) die er bewust van is. Blijf je hangen in de "ik ben", dan ben je gewoon mens, blijf je hangen in de leegte of in de eenheid, dan ben je een ontwaakte, maar niet belichaamd als mens (dus geen verlichte mens).

En op dat moment bleef hij niet meer hangen in één bepaalde visie, hoe ontwaakt ook, maar was hij bevrijd van alle visies, ook de absolute visie en voltrok zijn leven vanuit die bevrijding. Daardoor werd Bankei een groot Zen-meester, die velen die er voor open stonden kon verwijzen naar hun eigen ongeboren aard.

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Als het zo is dat, zoals geschreven wordt, men ontwaakt is, er is een licht aangegaan, er is inzicht, misschien wel iets wat lijkt op wat zelfrealisatie wordt genoemd (of dat gewoon is), of er zijn bijzondere ervaringen die grote veranderingen in het leven teweeg hebben gebracht (of hoe je zelf een naam geeft aan dat wat zelfkennis en onderzoek je hebben gebracht) ...

... dan is mijn vraag: merkt 'de wereld' daar wat van en zo ja wat ...?

Als je hier een toelichting op geeft bestempel je jezelf gelijk als ontwaakt en zo niet is het maar een hypothese hoe zo iemand in de wereld zou staan.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Als je hier een toelichting op geeft bestempel je jezelf gelijk als ontwaakt en zo niet is het maar een hypothese hoe zo iemand in de wereld zou staan.

Ik lees een beetje mee en als ik de teksten mag geloven dan hebben bij de meeste deelnemers onderzoeken plaatsgevonden, inzichten zijn ingedaald, bijzondere ontdekkingen gedaan, levensveranderende ervaringen overkomen. En ik vraag me gewoon af dat naast dat degene in kwestie een verandering voor zichzelf heeft waargenomen ook de 'wereld' (in de breedste zin des woord) er iets van meekrijgt.

[Vagebond]

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

@Rob,
Geen bijzondere ervaringen, ook niet een iets dat door de wereld sowieso gemerkt wordt, de manier van in de wereld verschijnen is onvoorspelbaar, er is daar geen wereldse maat voor. Wel is er een in lijn komen met die werkelijkheid zoals het zich voordoet, niet dat de wereld dat sowieso opmerkt, de wereld heeft zo zijn verwachtingen, wel een in lijn komen met de spontaniteit zoals de werkelijkheid zich uit drukt. Voor zij die willen en kunnen zien is dat wel merkbaar, voor anderen niet.

Wat een onzin Dorje de wereld merkt daar wel degelijk iets van. Zelfs wanneer je als ontwakende in de wereld rond loopt wordt je aantrekkelijk voor hen die naar huis willen of voor hen die troost nodig hebben, noem maar op. Tot op de dag voor dat ik gevallen ben kon ik rond lopen in de wereld en de wereld kwam naar me toe, mensen voelen de stilte in jou ect...

Dat is mijn ervaring...

Oorspronkelijk geplaatst door Rob

Ik lees een beetje mee en als ik de teksten mag geloven dan hebben bij de meeste deelnemers onderzoeken plaatsgevonden, inzichten zijn ingedaald, bijzondere ontdekkingen gedaan, levensveranderende ervaringen overkomen. En ik vraag me gewoon af dat naast dat degene in kwestie een verandering voor zichzelf heeft waargenomen ook de 'wereld' (in de breedste zin des woord) er iets van meekrijgt.

Ik zou kunnen schrijven over mijn ervaringen rond het bezig zijn met waarheidvinding en het afronden van gedegen zelfonderzoek maar dat heb ik hier al veelvuldig gedaan. Anderzijds wil ik het doen van gedegen zelfonderzoek niet aantrekkelijk maken want dat zou de verkeerde motivatie zijn er aan te beginnen. Anderzijds heb ik degenen die daar afbreuk aan doen niet graag in het zicht.

Een van de belangrijkste kenmerken van het doen en afronden van gedegen zelfonderzoek die ik ervaar is het herkennen van Waarheid. Waar eerst ego het kompas was om op te varen is er nu onmiddellijk zicht of iets waarheid of Waarheid bevat. Wat de wereld er van merkt is dat er een intrinsiek kompas is voor het doen van het goede in plaats van dat dat door ego bepaald wordt. Het is goed voor de wereld dat er nergens meer een ego aan het roer zit.

Wat betreft de mensheid die stevent op zijn eigen ondergang en de eventuele behoefte dat te voorkomen moet ik zeggen dat die drang nihil is. Er zijn de dagelijkse contacten, behoeften en noden waar je al je handen aan vol hebt. De wereld en de natuur doen hun eigen ding daar hoef ik me niet mee te bemoeien, sterker nog er is een groot vertrouwen dat de natuur het beter weet dan ik.

[Dorje]

Oorspronkelijk geplaatst door Vagebond

Dat is mijn ervaring...

Precies!

Oorspronkelijk geplaatst door Dorje

Ook toen weer stoof Bankei het klooster uit, maar niet meer uit woedde, maar ditmaal uit verwarring.

Conclusie: Bankei heeft/had een te groot ego.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Wat de wereld er van merkt is dat er een intrinsiek kompas is voor het doen van het goede ...

Mooi!

[Sam]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Ik zou kunnen schrijven over mijn ervaringen .....Anderzijds heb ik degenen die daar afbreuk aan doen niet graag in het zicht.

Een van de belangrijkste kenmerken van het doen en afronden van gedegen zelfonderzoek die ik ervaar is het herkennen van Waarheid. Waar eerst ego het kompas was om op te varen is er nu onmiddellijk zicht of iets waarheid of Waarheid bevat. Wat de wereld er van merkt is dat er een intrinsiek ........

Is iets niet graag willen zien, niet juist een kenmerk van ego? Is dat nu juist niet het ontkennen van waarheid? Alles gebeurt toch gewoon?