Weten wanneer je jezelf overschat

[Renoir]

Eerst even het artikel spiritueel narcisme lezen.

Hier staat een stukje over de subjectief beleefde waarheid van de schrijver op de claim dat yoga en meditatie er voor zouden zorgen dat het 'zelf' uit het beeld zou verdwijnen. Of dat het geval is daarover wordt in dit stukje geen uitsluitsel verkregen maar wel iets geconcludeerd. Namelijk dat bij de groep die les in yoga en/ of meditatie hadden ondergaan, de leerlingen dachten dat ze beter waren in yogahoudingen of ademhalingsoefeningen dan anderen en de conclusie is dan ook dat (ook hier) we onszelf overschatten. Zelfoverschatting is hier een kenmerk van aanwezigheid van zelf.

Ik vind dat helemaal niet gezegd dat er sprake is van zelfoverschatting wanneer zo'n vraag naar intensief praktiseren met ja wordt beantwoord. We moeten dus wel duidelijk hebben wat overschatting is. Ik vind het bijvoorbeeld van realiteit getuigen te denken dat je daarin beter bent. Het is voor mij de vraag of hier zelf/ego bij is betrokken want daaraan relateer ik zelfoverschatting.

Wat hier vooral duidelijk wordt is dat zolang niet duidelijk is of een zelf of ego bij dat statement betrokken is we niet anders kunnen doen dan de verkeerde conclusies trekken.

Daarbij is het handig te beseffen dat zo'n vraag alleen voor zoekenden van belang is, want bij wie moet je met je vragen dienaangaande te rade gaan. Dat zal toch niet iemand zijn waarvan je vrij snel kunt aannemen dat deze zichzelf schromelijk overschat. Terwijl je niet in staat kunt worden geacht die afweging te maken indien je zelf behept bent met een ego/zelf (ego ziet ego).

[Renoir]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Waarbij de vraag dan ook weer gesteld kan worden 'wat te doen met overschatting van zgn 'leermeesters ''?

In deze vraagstelling 'Wie overschat hier wie?'.

Een zichzelf als leerling beschouwend wezen zal de autoriteit van de meester aanvaarden. Zo'n bezoek betreft een om zijn kunde bekende staande meester waarbij je het niet in de kop haalt deze naar de kroon te steken. De vraag blijft of dat terecht is maar dat is de situatie. Een zichzelf overschattende leermeester hoeft zich daarvan niet bewust te zijn, hij/zij kan zich wentelen in zijn bekendheid en zijn roem, de klanten komen toch wel aan zijn voeten zitten.

Op een forum gaat het anders, daar is de verheffing middels decorum niet aanwezig. Iedereen kan veronderstellen het beter te weten en de kundigheid naar de kroon steken. Om die reden wordt het van belang aan waarheidvinding te doen, bekend te geraken met waarheid.

In gedegen zelfonderzoek ontmoet je ego en herken je die makkelijker extern. Je ziet snel of degene die met autoriteit spreekt dat ego-ingegeven doet of niet. De overschatting van de autoriteit van de leermeester wordt doorzien. Voorwaarde is dat er gedegen zelfonderzoek gedaan wordt.

[Bassie]

Vermoedelijk lijden veel mensen die aan meditatie en onderricht doen aan spiritueel narcisme. Als je al jaren hard aan het werk bent dan heb je toch al resultaat geboekt? Zo werkt dat immers ook als je een studie doet.

De realiteit kan wel eens geheel anders zijn. Mediteren heeft qua zelfkennis net zoveel waarde als breien, namelijk niks. En onderricht? Hoe weet jij dat jouw 'leermeester' zelf bevoegd is om jou wat te leren? Dat kun jij als leerling niet weten.

Hier op dit forum zie ik ook de éne onwetende (zich dan als leermeester opstellend) de andere onwetende een pluim geven. Of tegenovergesteld: juist de grond in boren.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

De realiteit leert, dat er veel waardevol kán zijn. De realiteit leert dat meesterschap niet verheven is, maar het begin is. Het begin van zelfonderzoek het begin van besef van nietigheid.

Ik ben er nog over aan het nadenken waar het begin ligt. Volgens mij ligt dat in "ik en de ander". Het zijn de ogen van de toeschouwer die het zelf onderzoekt als was het een ander. Zodat 'de toeschouwer' werkzaam gaat worden. Enkelvoudig bewustzijn kan zich dan uitstorten in 'de toeschouwer' op het moment dat de mens nog onderzoekt.

Dat is geen besef van nietigheid, dat is een besef dat het 'ik' 'een ander' is.
Zodat het woordloze aan het woord komt.

Kijk, alle mensen zijn van nature behept met de eigenschap dat op het zelfde moment dat hij 'een ander' waarneemt er de conclusie is dat hij 'de ander' niet is.
Dat is de scheiding tussen "ik en de wereld". Deze egocentrische benadering krijgt iedereen , omdat het een eigenschap van meervoudig bewustzijn is.

De truc is om je zelf (als beeld, als vorm, met je maniertjes, met je goede en slechte eigenschappen) als een ander te leren zien. Overkomt 'mij' dan iets ergs, dan is het nog steeds erg, maar overkomt het feitelijk 'een ander'.

Dan 'elimineer' je ook jezelf, maar geef je het handen en voeten in de dagdagelijkse praktijk.

[Bassie]

Met het ontkennen van 'de ander' scheppen we het 'ik'. Zo druk ik het het krachtigste uit. De eigenschap van het ontkennen van de ander bezitten we van nature al, dus als je jezelf als een ander ziet, dan maak je gebruik van een eigenschap welke je reeds bezit.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Hmmm, stof tot onderzoek

Is dat zo? Dit is best onderzoek'vol'.

Ik schrijf met de wijsheid achteraf. Enkelvoudig bewustzijn is in feite één en al ontkennen: alles wat enkelvoudig bewustzijn ziet is zij zelf niet. Daarom ligt alles wat vorm heeft aan gene zijde van enkelvoudig bewustzijn.

EB ként de verschijnselen en in die kennendheid ontkent zij de verschijnselen te zijn.

Daarom noem ik alles wat vorm heeft (wat waarneembaar is) ook wordend, inclusief mijzelf als verschijnsel.

[Bassie]

Na complete ontspanning van de aandacht ontstaat een toestand van getuige zijn. Deze getuige is zelf geen object. Men kan deze getuige niet als dusdanig leren kennen, met behulp van de zintuigen. Deze getuige is volgens swami Sivananda van Rishikesh, India, het ware 'IK', de Atman genoemd.

(Bron: wiki, meditatie)

Dit is flauwekul waar een mens niet aan zou moeten doen. Ik heb het wel gedaan, anders zou ik het niet kunnen weten. Ja, dat is ook onderzoek.

Die getuige heb je nodig tijdens je leven zoals ik hiervoor omschreef als toeschouwer. Chillen in meditatie is voor luie onderzoekers.

[habbuthabnot]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Habbuthabnot, is het waar wat gedacht wordt over meditatie? Brengt het dé 'verlichting'?

Edit: het is mij bekend dat wetenschappelijk is bewezen dat meditatie de hartslag vertraagd en de bloeddruk verlaagd. Het ontspant dus zeker en biedt daarmee ruimte voor rust en alternatief denken. Maar brengt meditatie 'waarheid'?

Het beoefenen van meditatie heeft een onbedoeld effect op enkele lichaamsfuncties. Er zijn vele vormen van meditatie maar wat al deze vormen gemeen hebben is dat ze de aandacht richten op een object.
Het object kan fysiek zijn, bijvoorbeeld een schilderij of muziek, maar het kan ook een subtiel object zijn, bijvoorbeeld een gedachte of een zin die je slechts in gedachten uitspreekt.
Het kan ook een klank zijn zonder betekenis die je in gedachten herhaalt.
Dat heeft een onmiddellijk voordeel want een betekenisloze klank geeft de geest geen houvast om er associaties aan te verbinden.
Deze vorm van meditatie wordt japa-mantra genoemd.

Om een goed begrip te krijgen van het doel van deze meditaties moeten we eerst vaststellen dat elke vorm ervan een houvast biedt op weg naar meditatie.
Het luisteren naar klanken of het herhalen van een klank in gedachten is niet de meditatie zelf. Het is een hulpmiddel om tot een meditatieve toestand te geraken.
Wat die toestand is kun je eigenlijk alleen maar weten door het te gaan doen.

Persoonlijk heb ik slechts ervaring met jappa-mantra.
Het is een probaat middel om uit de rusteloze geest te geraken en de bewegingen die daar plaatsvinden te kunnen zien voor wat ze zijn.
Rimpelingen op het water.
Van een afstandje bekeken snap je dat geen van die bewegingen de moeite waard is om nader te onderzoeken.
Je laat ze bijgevolg waar ze zijn en je vervolgt je reis.

Of het waarheid brengt kan ik niet zeggen.
Ik weet niet wat je met waarheid bedoelt.

[Guido]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Ik ben er nog over aan het nadenken waar het begin ligt. Volgens mij ligt dat in "ik en de ander". Het zijn de ogen van de toeschouwer die het zelf onderzoekt als was het een ander. Zodat 'de toeschouwer' werkzaam gaat worden. Enkelvoudig bewustzijn kan zich dan uitstorten in 'de toeschouwer' op het moment dat de mens nog onderzoekt.

Dat is geen besef van nietigheid, dat is een besef dat het 'ik' 'een ander' is.
Zodat het woordloze aan het woord komt.

Kijk, alle mensen zijn van nature behept met de eigenschap dat op het zelfde moment dat hij 'een ander' waarneemt er de conclusie is dat hij 'de ander' niet is.
Dat is de scheiding tussen "ik en de wereld". Deze egocentrische benadering krijgt iedereen , omdat het een eigenschap van meervoudig bewustzijn is.

De truc is om je zelf (als beeld, als vorm, met je maniertjes, met je goede en slechte eigenschappen) als een ander te leren zien. Overkomt 'mij' dan iets ergs, dan is het nog steeds erg, maar overkomt het feitelijk 'een ander'.

Dan 'elimineer' je ook jezelf, maar geef je het handen en voeten in de dagdagelijkse praktijk.

Zo maak je een 'getuige' Bassie, een getuige die er niet is.
Dieper Bassie, dieper, tot waar het 'getuige' zijn.. verdwijnt!

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Sam

Ik volg en begrijp toch geeft dit beeld een paradox zeg maar: God die zichzelf ziet, en toch niet zichzelf (God) is.

Het is ook heel erg paradoxaal. Paradoxaal voor het denken. Bewustzijn (Om het woord God te vermijden) is zich bewust van het 'andere' en wordt daarmee bewust van zichzelf.