Het subjectieve verhaal

[Guido]

Nu ik hier een topic start kan ik constateren wat daar de drive bij is.
Er is gewoon een wakkere aandacht wat onderhevig is aan geconditioneerde perceptie, lichamelijk/zintuiglijk, gevoelsmatig/emotioneel, mentaal/beeldvorming en geestelijk/ontvankelijk.

Lichamelijk/zintuiglijk is er sprake van een relaxte toestand.
Gevoelsmatig/emotioneel idem dito.
Mentaal/beeldvorming is er een bezigheid deze quote vorm en betekenis te geven, de aandacht wordt als het ware gefocust binnen die perceptuele hoedanigheid.
Geestelijk/ontvankelijk is alles gewoon oké, en aandacht op zich is vrijwel synoniem daaraan.

De beleving 'ik of 'zelf te zijn krijg ik niet van het lichaam, ('Ik krijg helemaal niks van het lichaam.) gevoelsmatig krijg ik ook geen bevestiging 'ik te zijn, emotie triggert die bevestiging wel, het geeft iets 'levends aan de beeldvorming van mijn 'ik en waar het allemaal mee bezig is en 'belang bij heeft.

'ik ben dus niet mijn lichaam, niet mijn gevoel en ook niet wat vrijwel neutraal geestelijk/ontvankelijk daarbij is.

Maw, 'ik ben er, maar eigenlijk ook niet.
Mijn gedachten kunnen zich actualiseren vanuit een grenzeloos potentieel, die actualisatie van constante beeldvorming geven mij binnen aandacht de 'beleving van een zelf'beeld. Met die constante beeldvorming bepaal 'ik de sturing van mijn doen en laten en.. beleving, althans dat verteld die constante beeldvorming 'mij en 'mij='ik. 'Mij is daarin het ontvankelijke, en 'ik is daarbij het bepalende, en zo bevind 'ik 'mij in.. de 'wereld' (constante beeldvorming) en 'ik. (1 gedachte.)

Dus.. zo werkelijk is mijn 'ik niet, dat lijkt maar zo. Wat werkelijk voor 'mij bestaan vertegenwoordigt is feitelijk 'ik-loos, lichaam, gevoel en geest.
Bij dit alles kan ik constateren dat de mentale beeldvorming zeer krachtig veel zo niet alles aan potentiele 'aandacht opeist.

[Bassie]

Binnen de illusie krijgt het 'zelf' de beleving een 'zelf' te zijn wegens zintuigelijk bewustzijn/waarnemen. Men krijgt dus wel degelijk 'iets' van het lichaam. En wat dan wel? Alles wat je in de buitenwereld waarneemt.

De essentie van het zelf is zintuigelijk waarnemen. Daar komt ook het gevoel van 'ik ben' vandaan, want dat het het lichaam is wat zintuigelijk waarneemt valt niet te ontkennen. Dat blijft uiteraard na de realisatie ook zo, anders zou je niet meer kunnen functioneren in de wereld.

In het geloof "ik ben niet mijn lichaam" treden is een heilloze weg. Binnen de illusie is het mijn lichaam wat waarneemt en het is de wijze waarop niet-twee zich manifesteert als wel-twee en ook in wel-twee.

Alleen de illusie en daarmee ook de persoon die je zelf bent begrijpen kan je uit de illusie vandaan halen. Binnen de illusie ben je de persoon die zintuigelijk waarneemt en zo een afgescheiden bewustzijn heeft.

Voor ware zelfkennis kunnen we kijken wáárom bewustzijn zich heeft gedeeld over 8 miljard mensen. Want dat is de actuele situatie: bewustzijn doet zich voor in 8 miljard mensen en toch beweert men dat er maar één bewustzijn is.

Die 8 miljard mensen nemen 8 miljard waargenomen buitenwerelden waar, dát is waar de afgescheidenheid ligt. En uit dat "totaal-plaatje van waarnemingen" heeft men zich een zelf gevormd.

[Bassie]

Ik kwam ergens een quote tegen welke een 'omgekeerd denken' bevat betreffende subject/object.

Gods liefde is de eeuwige relatie tussen subject en object, die bewust-zijn schept.

[Bassie]

Door omgekeerd denken kunnen we ook het waarnemend, denkend, willend, voelend en liefhebbend subject begrijpen. Alle 8 miljard subjecten hebben alleen zin als ze iets anders hebben om waar te nemen, om over te denken, om iets over te willen, om iets voor te voelen en om iets of iemand lief te hebben.


En wie/wat zijn/is dat 'iets anders'? Alle 8 miljard objecten!

Zijn we opeens met 16 miljard mensen? Nee, in de illusie zijn we zowel subject als object. Als verschijnsel ben ik niet alleen waarnemend subject, maar ook waargenomen object. Voor 'bewustzijn' verschijnt Bassie als een waargenomen object.

Daarom is niet-twee aanwezig in Bassie als enkelvoudig bewustzijn.
En als manifestatie (verschijnend object) als Bassie.

[Bassie]

Als subject komen we tot afgescheiden zelf-bewustzijn omdat we in een wereld leven welke plaatsen kent. Het zintuigelijk bewustzijn is aanwezig op een plaats -onverschillig welke- en alle andere mensen en dingen kennen een andere plaats.

I.m.o. *) is dat de kern van de ik-illusie.

Om tot wezenlijke kennis te komen is kennis van ons *)gemoed van belang. Het *)zintuigelijk aanwezig zijn op een plaats kan met een basis-gemoed van gelatenheid worden bezien. In die gelatenheid verliest het "tegenover-staan" aan waarde.

En hier pak ik even een stukje tekst van Anna op:

Oorspronkelijk geplaatst door Anna

Zelf laat ik in een confrontatie of erna de ander los en ga enkel nog naar binnen en kijk wat daar gebeurt mijzelf aangaande. Dat is wat ik bedoel met terugnemen.

Als zintuigelijk waarnemend (en denkend etc) subject kun je je terugnemen in het "tegenover-staan", dat brengt een verlies van 'ik' met zich mee. Als het gemoed in een toestand van gelatenheid is, dan wil dat zeggen dat alles wat dan aan gemoed 'binnen komt' op het moment van terug nemen ontvangen kan worden.

Het schept een soort van 'samenheid' met de ander onafhankelijk van wat de ander er voor gemoed op na houdt.

De gemoedstoestand van gelatenheid is in werkelijkheid ontvankelijkheid! Het is het werkelijke niet-doen wat je alleen in de praktijk tot uitvoer kan brengen.

Deze ontvankelijkheid is in werkelijkheid een transformatie van zintuigelijk bewustzijn naar enkelvoudig bewustzijn. Maar wat enkelvoudig bewustzijn is kun je als zintuigelijk waarnemend subject niet weten. Daarom "druppelt het binnen" in een ontvankelijkheid van het gemoed zonder dat het denken er aan te pas komt.

Het enige wat het denken doet is 'terug nemen'.

*) IMO" betekent "in my opinion" (Nederlands: "naar mijn mening")
*) gemoed betekent zetel van gevoel en van stemmingen
*) zintuiglijk is dat wat je met je zintuigen waarneemt

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Om tot wezenlijke kennis te komen is kennis van ons *)gemoed van belang. Het *)zintuigelijk aanwezig zijn op een plaats kan met een basis-gemoed van gelatenheid worden bezien. In die gelatenheid verliest het "tegenover-staan" aan waarde.

Is die gelatenheid dan niet een 'state of mind' die je je alsdan aanmeet?

Als zintuigelijk waarnemend (en denkend etc) subject kun je je terugnemen in het "tegenover-staan", dat brengt een verlies van 'ik' met zich mee. Als het gemoed in een toestand van gelatenheid is, dan wil dat zeggen dat alles wat dan aan gemoed 'binnen komt' op het moment van terug nemen ontvangen kan worden.

Het zintuigelijke is niet altijd relevant wanneer het zich zoals hier op een forum afspeelt. Dan heb je alleen te maken met gedachten dienaangaande. Alsdan kan dat 'terugnemen' alsnog plaats vinden in een alsdan gecreëerde state of mind van 'gelatenheid'.

Het schept een soort van 'samenheid' met de ander onafhankelijk van wat de ander er voor gemoed op na houdt.

Het kan evengoed dat de ander in deze genegeerd wordt als de turbulentie veroorzakende omdat je naar binnen gericht bent op het onderzoeken van het eigen gevoel dienaangaande.

De gemoedstoestand van gelatenheid is in werkelijkheid ontvankelijkheid! Het is het werkelijke niet-doen wat je alleen in de praktijk tot uitvoer kan brengen.

Gelatenheid hoeft niet persé tot ontvankelijkheid te leiden, er kan compassie zijn opgetreden als activator voor ontvankelijkheid. Daarmee ebt veel aan opstandig gevoel weg.

Maar goed dat komt meer op het terrein van de psychologie. Bijvoorbeeld kan opstandigheid zijn oorsprong vinden in verdriet en wanneer er bereidheid is die te voelen is er sprake van loutering en komen er andere daardoor eerder nog verholen verschijnselen, zoals compassie, naar voren.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Is die gelatenheid dan niet een 'state of mind' die je je alsdan aanmeet?

Gelatenheid is waarnemendheid zelf waarin iedere gemoedstoestand verschijnt. Dat wat er aan gemoed verschijnt in de mens kan als 'object' waargenomen worden. Er is ook een correlatie met de 'wil'. De 'wil' is van de persoon/ het zelf en deze veroorzaakt ook gemoedstoestanden. Door het 'terugnemen' in een confrontatie met 'een ander' zie je vanzelf welke gemoedstoestanden er verschijnen.

Idem wat voor gemoedstoestand er verschijnt naar aanleiding van een gedachte.

Het zintuigelijke is niet altijd relevant wanneer het zich zoals hier op een forum afspeelt. Dan heb je alleen te maken met gedachten dienaangaande. Alsdan kan dat 'terugnemen' alsnog plaats vinden in een alsdan gecreëerde state of mind van 'gelatenheid'.

Het zijn de zintuigen waarmee het verschijnsel zijn/haar rol speelt in de wereld.
De zintuigen veroorzaken de scheiding tussen 'ik' en de wereld. Waardoor 'ik' meent dat hij/zij een afgescheiden persoon is in de wereld.

We zullen de persoon die we zelf zijn tot in den treuren moeten bestuderen om zijn macht te doen afnemen. En dat is steeds maar de persoon 'zien' alsof het een ander is.

Gelatenheid hoeft niet persé tot ontvankelijkheid te leiden, er kan compassie zijn opgetreden als activator voor ontvankelijkheid. Daarmee ebt veel aan opstandig gevoel weg.

Maar goed dat komt meer op het terrein van de psychologie. Bijvoorbeeld kan opstandigheid zijn oorsprong vinden in verdriet en wanneer er bereidheid is die te voelen is er sprake van loutering en komen er andere daardoor eerder nog verholen verschijnselen, zoals compassie, naar voren.

Blijkens mijn ervaring kan er zich gewoon verdriet voordoen en deze kan in gelatenheid waargenomen worden. Dat maakt je niet minder mens, maar juist meer mens. Ook opstandigheid kan zich voordoen in die gelatenheid.

Je betreedt daarmee juist niet het terrein van de psychologie omdat iedere emotionele ervaring in het moment wordt afgehandeld. Dat wat we 'zelf' noemen is -afhankelijk van de persoon- angstig voor de eigen gemoedstoestanden. Het 'zelf' is een verzamelaar van psychische last. Niet-zelf verwerkt ook opstandigheid in gelatenheid als het zich voordoet.

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Gelatenheid is waarnemendheid zelf waarin iedere gemoedstoestand verschijnt.

In het geval je met gelatenheid waarnemendheid bedoelt vraag ik me af waarom. Waarnemendheid is prima en gelatenheid heeft een anders gekende connotatie, voor mij is dat een state of mind. Met zo'n introductie ontstaat er dan toch een taal/betekenissen probleem. Dat gezegd hebbende probeer ik met je mee te denken hoewel ik (zoals altijd) veel meer de neiging heb dit alles te herleiden naar mijn eigen werkterrein namelijk de juistheid oftewel het 'waarheidsgehalte van gedachten'.

Dat wat er aan gemoed verschijnt in de mens kan als 'object' waargenomen worden. Er is ook een correlatie met de 'wil'. De 'wil' is van de persoon/ het zelf en deze veroorzaakt ook gemoedstoestanden. Door het 'terugnemen' in een confrontatie met 'een ander' zie je vanzelf welke gemoedstoestanden er verschijnen.

Ook hier weer de discrepantie tussen twee grootheden, te weten 'gevoel' en 'wil'. Willen veroorzaakt niet persé een gemoedstoestand of er moet sprake zijn van een anders willen. Willen hoeft ook niet persé in relatie te staan met een ander, een gemoedstoestand komt pas bij een anders willen dan wat met betrekking tot die ander gaande is maar dat hoeft niet. Voor mij is dit allemaal psychologie.

Het zijn de zintuigen waarmee het verschijnsel zijn/haar rol speelt in de wereld.
De zintuigen veroorzaken de scheiding tussen 'ik' en de wereld. Waardoor 'ik' meent dat hij/zij een afgescheiden persoon is in de wereld.

De scheiding tussen ik en de wereld sluit ik niet uit, maar wat mij betreft zitten er eerst nog gedachten tussen. De scheiding tussen ik en de wereld doen zich ook op het forum voor waar zintuigen geen rol spelen maar gedachten wel.

We zullen de persoon die we zelf zijn tot in den treuren moeten bestuderen om zijn macht te doen afnemen. En dat is steeds maar de persoon 'zien' alsof het een ander is.

Je bedoelt je zelf als een ander zien en ja dat zou een mogelijkheid van machtsafname van het 'ik' kunnen zijn al ben ik daar niet bekend mee.

Blijkens mijn ervaring kan er zich gewoon verdriet voordoen en deze kan in gelatenheid waargenomen worden. Dat maakt je niet minder mens, maar juist meer mens. Ook opstandigheid kan zich voordoen in die gelatenheid.

Dat minder (of meer zo je wilt) mens beoogde ik daarmee niet te zeggen, ik bedoelde verdriet als zijnde een katalysator tot compassie beginnende met opstandigheid. In dat geval ben je zowel van de opstandigheid als van het verdriet verlost. Maar goed voor mij is dat psychologie.

Je betreedt daarmee juist niet het terrein van de psychologie omdat iedere emotionele ervaring in het moment wordt afgehandeld. Dat wat we 'zelf' noemen is -afhankelijk van de persoon- angstig voor de eigen gemoedstoestanden. Het 'zelf' is een verzamelaar van psychische last. Niet-zelf verwerkt ook opstandigheid in gelatenheid als het zich voordoet.

Dat het wordt afgehandeld wil niet zeggen dat het bezig zijn met gemoedstoestanden en geestesgesteldheid geen psychologische aangelegenheid is. Dat het zelf een verzamelaar is van psychische last kan ik wel onderschrijven, maar niet zelf neemt zonder in persoon betrokken te zijn waar. Dat kun je gelatenheid noemen, maar ik vind het niet zo'n geweldige woordkeus.

[Bassie]

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

In het geval je met gelatenheid waarnemendheid bedoelt vraag ik me af waarom. Waarnemendheid is prima en gelatenheid heeft een andere en anders gekende connotatie, zoals gezegd voor mij is dat een state of mind.

Linksom of rechtsom, als mens verschijn ik in deze wereld met een gemoed.
Waarnemendheid kan alleen begrepen worden door niet-zelf (als in weten wat je bent), gelatenheid heeft ook betekenis voor 'zelf'. Als in: gelaten een bepaalde situatie ondergaan. Of zoals Anna schrijft 'terugnemen'. En wat neem je terug? Zelf. Indien aanwezig natuurlijk.

Dan kan waarnemendheid in gelaten gemoedstoestand innerlijk waarnemen wat er verder gebeurd met het gemoed.

Ook hier weer de discrepantie tussen twee grootheden, te weten 'gevoel' en 'wil'. Willen veroorzaakt niet persé een gemoedstoestand of er moet sprake zijn van een anders willen.

Waar ik 'willen' schrijf bedoel ik ook een 'anders willen' dan dat zich voordoet.
Het 'anders willen' is zelf in act. Het 'terug nemen' is het niet in act laten komen van zelf.

Het is de weg welke ik heb bewandeld, het opgeven van de wil. Het is zelf wat over een vermeende wil beschikt, als in 'anders willen' dan dat zich op enig moment voordoet.

De scheiding tussen ik en de wereld sluit ik niet uit, maar wat mij betreft zitten er eerst nog gedachten tussen. De scheiding tussen ik en de wereld doen zich ook op het forum voor waar zintuigen geen rol spelen.

De scheiding tussen 'ik' en de wereld is in het dagelijks leven aanwezig in zelf, en derhalve ook op een forum. Op een forum als deze (en andere fora) is prima te zien bij wie die scheiding tussen 'ik' en de wereld nog volop aanwezig is.

In niet-zelf is er ook een scheiding en dat is de scheiding tussen enkelvoudig bewustzijn en de (waargenomen) wereld. Dit stukje vind ik erg belangrijk, want je neemt het 'ik' die waarneemt er uit en je houdt zuivere waarnemendheid over.

Wat tevens het verschil is tussen zintuigelijk waarnemen en waarnemen op zichzelf staand.

Je bedoelt je zelf als een ander zien en ja dat zou een mogelijkheid van machtsafname van het 'ik' kunnen zijn al ben ik daar niet bekend mee.

Hier kom ik terug op de gemoedstoestand. De mens die niet bekend is met 'gelatenheid' slaat zijn gemoed op in het 'repeterend mechanisme'. Bij een gedachte aan een bepaalde situatie of 'een ander' komt het onverwerkte gemoed weer naar boven en zo houdt het 'zelf' het verleden in stand.

Het 'zelf' leeft van verleden naar toekomst. Ik zie het dus als een belang in het GZO om gemoedstoestanden in een confrontatie tussen "ik en een ander" direct af te handelen zoals eerder omschreven. Zelf leeft nu eenmaal in de tijd en dus wordt steeds maar het verleden opgerakeld en zelf heeft de wil om in de toekomst te existeren.

Niet-zelf kan alleen in de actualiteit leven en betreedt de wereld met gelaten gemoed en ondergaat gelaten wat zich voordoet.

Dat het wordt afgehandeld wil niet zeggen dat het bezig zijn met gemoedstoestanden en geestesgesteldheid geen psychologische aangelegenheid is. Dat het zelf een verzamelaar is van psychische last kan ik wel onderschrijven, maar niet zelf neemt zonder persoon betrokkenheid waar. Dat kun je gelatenheid noemen, maar ik vind het niet zo'n geweldige woordkeus.

In niet-zelf wordt iedere gemoedstoestand gelaten als zijnde een object waargenomen.
Dan blijft de psyche geheel buiten beeld. Dit is gelegen in het feit dat waarnemen alleen in het moment kan. De psyche heeft uiteraard wel een herinnering aan het verleden gemoed. Maar het desbetreffende gemoedstoestand doet normaliter zich niet meer voor bij een herinnering aan een situatie. Doet het zich wel voor, dan wordt het wederom onmiddellijk verwerkt. Enkelvoudig bewustzijn kan niet anders werken dan 'zo'.

[Rob]

Oorspronkelijk geplaatst door Bassie

Het zijn de zintuigen waarmee het verschijnsel zijn/haar rol speelt in de wereld.
De zintuigen veroorzaken de scheiding tussen 'ik' en de wereld. Waardoor 'ik' meent dat hij/zij een afgescheiden persoon is in de wereld.

Dat is in ieder geval niet correct. De zintuigen zijn niets anders dan een instrument van waarneming. Een oor hoort, een neus ruikt, een oog ziet etc. Alles wat er daarna mee gebeurt is niet toe te schrijven aan de zintuigen.