De vele wegen naar Rome

[Laurens]

Nou hoor je vaak dat het altijd hier en nu is en er nooit sprake kan zijn van een weg, oftewel alle wegen voeren naar hetzelfde, omdat het toch altijd hier en nu is.

Hierin kan ik kort zijn, dat het altijd 'hier en nu' is is geen (geldend) argument (ergens voor of tegen), het is dat feitelijk net zo min als opwerpen dat de hemel blauw is. Er zijn in het ondermaanse, om het zo maar eens te noemen, altijd weer andere argumenten die daar tegen zijn.

Het ondermaanse is een vermeende wereld. Echter als dat je realiteit niet is beleef je de wereld als zijnde echt en waar die als echt wordt ervaren zijn eveneens alle verschijnselen, waaronder wegen die je kunt gaan, uiteraard ook allemaal echt.

In de vermeende realiteit kan er dus sprake zijn van een 'ik' die wegen bewandelt en een ego die hem daar behoed voor valkuilen. Ook zijn daar verschillende wegen naar gelang ook daar het geloof er in geldend gemaakt is. Alles wat je bereid bent te geloven is voor jou waar en welke gedachte je ten opzichte van onwillenden zult moeten verdedigen. Dat is het systeem waarin we zitten.

Omdat hetgeen je denkt te zijn eveneens maar gedachten zijn moeten ook die vaak verdedigd worden, er is een constante paraatheid nodig om dit systeem in werking te houden. Daarin gaat een enorme hoeveelheid energie zitten. Maar dat even terzijde.

Ziedaar de wereld waarin je leeft en waar je het naar hartens lust met elkaar eens of oneens kunt zijn. Alles is mogelijk, dus scheppen maar. Dus de vraag of er een weg is die een einde maakt aan het verhaal of de verbeelding kan bevestigend beantwoord worden er zijn er velen.

De vraag of het verlaten van de weg dat doet is niet zo relevant. Jezelf verliezen door in de rimboe te zijn maakt eveneens kans omdat het dan gaat om vergeten 'wie' je bent. Maar ben je daar weer uit heb je jezelf weer snel hervonden, of liever uitgevonden. Kortom er moet iets meer ingrijpends gebeuren dan je daar een voorstelling van maken want de realiteit blijft hetzelfde. Vermeend.

[Darsho]

De boodschap dat het altijd hier en nu is, verwijst naar het feit dat in de ultieme werkelijkheid tijd niet werkelijk bestaat. Tijd is een constructie van het ego en de menselijke geest, en de lineaire tijd die we ervaren (verleden, heden, toekomst) is slechts een illusie. Vanuit een non-duaal perspectief is er alleen het eeuwige nu, en dit is het enige moment waarin we werkelijk bestaan. Dit moment is geen onderdeel van de vermeende wereld van dualiteit, maar van de echte realiteit die onveranderlijk en tijdloos is.


Het idee dat "alle wegen naar hetzelfde voeren" komt voort uit de illusie van afscheiding en tijd. Wanneer je denkt dat er een pad is dat je moet volgen om iets te bereiken — verlichting, waarheid, of het Absolute — ga je ervan uit dat je afgescheiden bent van de werkelijkheid en dat je die werkelijkheid op een bepaald moment zult bereiken. Maar in het non-duale inzicht wordt duidelijk dat er geen werkelijke afscheiding bestaat. Je bent al wat je zoekt; de enige realiteit is al hier en nu aanwezig. Er is dus geen weg om te gaan, omdat er geen doel is om te bereiken. Wat je probeert te bereiken, ben je al.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

De boodschap dat het altijd hier en nu is, verwijst naar het feit dat in de ultieme werkelijkheid tijd niet werkelijk bestaat. Tijd is een constructie van het ego en de menselijke geest, en de lineaire tijd die we ervaren (verleden, heden, toekomst) is slechts een illusie. Vanuit een non-duaal perspectief is er alleen het eeuwige nu, en dit is het enige moment waarin we werkelijk bestaan.

Het is duidelijk dat het huidige moment het enige moment is dat er (in de vermeende werkelijkheid) bestaat. Alsmede dat tijd wordt gecreëerd door geloof in een verleden en een toekomst. Dat onze dagindeling, zijnde een gekunstelde vorm van tijdbesteding, onderdeel is van afspraken om de door economie aangestuurde werkzaamheden zo efficiënt mogelijk te doen laten plaatsvinden. Daardoor zijn we in gedachten al bezig met andere tijdstippen dan het huidige waardoor, zoals gezegd, het huidige moment je volledig ontgaat, hetgeen als jammer wordt ervaren. Het is een levenswijze die we normaal zijn gaan vinden en dat volledig past in de samenleving.
Is tijd daarom een constructie van het ego? Ik dacht het niet. Is tijd dan een illusie? Als je hele bestaan al onwerkelijk is is het dan nuttig het onderdeel tijd daarin een illusie te noemen? Ik dacht het niet. Een nonduaal perspectief, is dat niet gewoon, net als tijd, een uitvinding om een perspectief te duiden die niet tweeledig is. Waarbij er dus geen tegenovergestelde pool werkzaam is, zoals gebruikelijk in de balans van het leven? De vraag is dan, kan zoiets bestaan in de gekende vermeende wereld? Ik dacht het niet. Een 'eeuwig nu' is dat niet gewoon een voorstelling van het huidige moment dat altijd hetzelfde blijft en dus onveranderlijk is, waarin dus feitelijk helemaal niets gebeurt. Is dat een geleefde werkelijkheid? Ik dacht het niet.

Dit moment is geen onderdeel van de vermeende wereld van dualiteit, maar van de echte realiteit die onveranderlijk en tijdloos is.

Elk moment is een onderdeel van deze vermeende wereld die in zijn geheel, dus niet op onderdelen, berust op illusie. Is het dan zinnig om dit ene moment wanneer er een enkel losstaand raakvlak lijkt te zijn met de geleefde werkelijkheid te benoemen? Ik dacht het niet. Is er met deze uitleg verklaard dat er naast de geleefde werkelijkheid nog van een 'echte realiteit die onveranderlijk en tijdloos is' sprake? Nee die bestaat niet in de geleefde realiteit. Waar praten we dan eigenlijk over? Wat zegt dit alles nou eigenlijk? Het zegt eigenlijk niet veel meer dan dat dit gedachten zijn die worden geloofd en dus niet langer meer op waarheid worden onderzocht). Wat staat je daarom dan te doen? Is gedachten onderzoek misschien de oplossing?

Het idee dat "alle wegen naar hetzelfde voeren" komt voort uit de illusie van afscheiding en tijd. Wanneer je denkt dat er een pad is dat je moet volgen om iets te bereiken — verlichting, waarheid, of het Absolute — ga je ervan uit dat je afgescheiden bent van de werkelijkheid en dat je die werkelijkheid op een bepaald moment zult bereiken.

In jouw illusie van afscheiding en tijd, gewoon de vermeende wereld genoemd, kun je naar hartsens lust gewoon wegen bewandelen. Het idee dat alle wegen naar hetzelfde voeren is zoals het woord al zegt een idee, een gedachte. Wegen leiden overal heen en het is raadzaam de wegenkaart te raadplegen. Alle wegen zouden dan wel naar Rome leiden, maar het is een heel verschil in afstand door dat over Moskou te doen. Er is een kortste weg naar Rome die door Advaita wordt aangegeven. Dus waarom zou je het buskruit opnieuw uitvinden.

Door je geloof in een 'ik' leef je in een vermeende wereld en daarin is, zoals hiervoor al aangegeven van alles te doen. Het maakt helemaal niet uit of de wereld vermeend is, voor jou bestaat die echt en daarom kun je ook gewoon je andere gedachten gaan geloven. Je kunt gaan geloven dat je afgescheiden bent van de werkelijkheid, dat je niet in het nu leeft, dat je helemaal niks hoeft te doen om dat je het al bent, het maakt allemaal niet uit. De mogelijkheden zijn onbegrensd.

Er wordt maar al te graag gezegd en geschreven dat je iets zou willen bereiken en dat je al bent wat je zoekt. Dat kan dat je een beter mens wilt worden, meer liefde wilt ervaren, een lichtend voorbeeld voor anderen wilt zijn. Er is dus een gebrek geconstateerd en door inspanning kun je worden wat je het liefst wilt. We zijn geschapen naar gods beeld en gelijkenis en kunnen scheppen. Met z'n allen hebben we deze wereld geschapen waarvan velen vinden dat het beter, of anders, kan. Er is niets wat je tegen houdt om wegen te bewandelen om er een, in jouw ogen, betere wereld van te maken. We leven immers in een vermeende wereld, een wereld die ontsproten is aan ons brein.

Maar in het non-duale inzicht wordt duidelijk dat er geen werkelijke afscheiding bestaat. Je bent al wat je zoekt; de enige realiteit is al hier en nu aanwezig. Er is dus geen weg om te gaan, omdat er geen doel is om te bereiken. Wat je probeert te bereiken, ben je al.

Even het misverstand in bovenstaande quote nog ophelderen.
De illusie is dat 'ik' bestaat en het met zijn aanwezigheid bedekt dat we iets heel anders zijn. Er is dus een wat ze hier noemen 'werkelijke afscheiding' van iets wat je denkt te zijn en wat je werkelijke bent. Die scheiding is gemaakt maar ook weer op te heffen. Let wel alleen in de vermeende werkelijkheid, waar zoals gezegd gewoon alles mogelijk is. Zoals we hiervoor hebben gezien kunnen we (in deze vermeende werkelijkheid) pas wat bereiken door inspanning en door het gaan van een bepaalde weg. Zoals vaker gezegd, hele volksstammen doen niks en daarmee komt er dan ook niks tot stand. Kortom er moet gewerkt worden in het ondermaanse.

Wat je veelvuldig ziet gebeuren is dat er wordt geanticipeerd op het resultaat (neo advaita) hetgeen volstrekt zinloos is. Voor de goed orde al dat geleuter, waaraan ik me hier heb over gegeven is helemaal niet nodig hoor. Doe gewoon gedegen zelfonderzoek, onderzoek je gedachten op waarheid.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Illusje

Alles wat “ik” denk en geloof te zien is een projectie, inclusief de ogen/hersenen/lichaam waarmee ik (projectie) geloof en denk te zien.
Er is niets van wat ik (projectie) zie dat geen projectie is. Tot aan het kleinste kruimeltje, vlekje, stofje, molecuul, atoom onder een microscoop gezien aan toe, alles wat ik (projectie) waarneem is projectie, niets uitgezonderd. Er is dan ook geen “ik” die waarneemt, maar denkgeest. Een schijnbaar stukje denkgeest, maar ondertussen slechts één denkgeest. “Ik” (projectie) zie geen voorwerpen, maar projecties. Als ik (projectie) straks boodschappen (projecties) ga doen, loopt een geprojecteerde ik naar een geprojecteerde winkel, en koop daar geprojecteerde dingen met een geprojecteerd betaalmiddel.
En dat geldt voor alle andere 100.000 geprojecteerde handelingen de hele geprojecteerde dag door…
Pak ik zo meteen een kopje koffie?, nee ik (projectie), pak een kopje (projectie) en doe daar koffie (projectie) in.
Ik (projectie) denk dat ik een beslissing moet nemen over een situatie (projectie), wordt het een ja (projectie) of een nee (projectie). Wat ik (projectie) ook denk of geloof te doen, het is en blijven projectie, het wordt nooit een autonome waarheid.

De denkgeest die in afscheiding gelooft projecteert tijd en ruimte om zijn hele verzameling projecties veilig in op te bergen en gebruikt ze enkel en alleen als afscheidingsmuur tegen non-dualistische Éénheid, God, Liefde.

Dit is toch prachtig, het heeft er alle schijn van dat dit een aardig stukje op weg is richting Rome. Het neemt alleen in de volgende passage een wat vreemde wending omdat er kennelijk iets moet worden opgelost. Iets vanuit het christelijk geloof, waarschijnlijk de erfzonde.

Een afscheidingsmuur bestaande uit projecties, schijnbaar solide gemaakt door het geloof in zonde, schuld en angst als verdediging en bescherming tegen God. Een geprojecteerde zwaar bewapende bunker tegen een geprojecteerde vijand die niet bestaat.

Bij elk schijnbaar geprojecteerd probleem zou de vraag dan ook kunnen zijn: wat zou ik (projectie) zijn zonder mijn projecties?
Antwoord: denkgeest.

Oftewel wat zou ik zijn zonder mijn gedachten.

Nog steeds te midden van schijnbaar persoonlijke projecties, maar wel ervan bewust dat het alleen maar projecties zijn en in staat vanuit denkgeest de projecties terug te brengen naar hun bron, de denkgeest die koos voor het geloof in zonde, schuld en angst en dan kan “zien” dat ware vergeving alleen aan de bron in denkgeest plaats kan vinden.
De projecties, de gedachtes vanuit het geloof in zonde, schuld en angst worden vergeven, want projecties zijn geprojecteerde gedachtes, en gedachtes (ideeën) verlaten nooit hun bron, het zijn en blijven gedachtes en kunnen nooit werkelijk autonome losstaande voorwerpen, situaties worden.

bron

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Illusje

Wat impliceert het nog meer als gesteld wordt dat de denkgeest alleen dát kan leren waar het aan toe is?
Het betekent in ieder geval dat de denkgeest altijd precies is waar deze is, omdat hij daar is en dus nooit ergens anders kan zijn, dan daar waar hij denkt en gelooft te zijn.
Zelfs als de denkgeest denkt ergens anders te willen zijn, dan is dat precies wat hij denkt, omdat dat wat hij denkt altijd plaatsvind in het moment van de gedachte zelf.
Dat is het ‘nu’, het ‘nu’ is dus geen plaats ergens in tijd en ruimte, maar de gedachte die gedacht wordt. En een gedachte kan alleen maar plaatsvinden in het moment dat deze plaatsvindt. Ik kan wel bedenken, verzinnen dat ik over gisteren kan denken of over morgen, maar ik denk het nu.
Een gedachte is altijd tijd- en ruimteloos, ook al lijkt deze over ruimte en tijd te gaan.

bron

Zo'n door een mens gemaakte onvolmaakte authentieke gedachtegang vol mentale schoonheid daar kan toch geen ingeblikte conclusie van AI tegenop.

Wat impliceert het nog meer als gesteld wordt dat de denkgeest alleen dát kan leren waar hij aan toe is?
Het betekent ook dat het geen zin heeft te denken dat er hard gewerkt moet worden of juist niet om te kunnen ontwaken uit de waan.
Het onvermijdelijk gebeurt als het gebeurt, als de denkgeest er aan toe is.

Het is net als bij artificial intelligence in de reclame dat wanneer er gezocht wordt het aanbod in die richting aangestuurd wordt. Dus ik zou zeggen de belangstelling moet er in ieder geval wel zijn en dat zet je op het pad. In mij bleek een verlangen aanwezig te willen weten wat ik ben en ik heb zo'n vermoeden dat dat als een intrinsieke opdracht in iedere mens ligt opgesloten. Het is een uitnodiging om op zoek te gaan en dan blijkt het 'ik' de oorzaak van afgescheidenheid en tevens zelf het obstakel te zijn. Een obstakel dat in de weg staat waarbij ego er wel voor zorgt dat het positie inneemt.

Onvermijdelijk, omdat er niets gebeurt is, er is alleen een gedachte over dat er iets gebeurt kan zijn, dat het onmogelijke (afscheiding van Eenheid) heeft plaatsgevonden.

Dit is een beetje het paard achter de wagen spannen. De afscheiding heeft in de vermeende wereld plaats gevonden als gedachte. Dat is er gebeurt. Wat je veelvuldig ziet en waardoor het er niet inzichtelijker op wordt is dat er een standpunt verwisseling van het tijdelijke naar het eeuwige wordt gemaakt. Dat kan feitelijk niet want er gelden voor beiden verschillende parameters. Dus wat er in het eeuwige juist is kan niet gelden in het tijdelijke. In het eeuwige kan er geen afscheiding hebben plaatsgevonden en in het tijdelijke wel. In het eeuwige kan er niks gedaan worden want daar is het al het geval maar in de maakbare wereld, het tijdelijke, moet het er nog van komen. En dat is in het geval van realisatie of verlichting gewoon hard werken. Je bent er niet door zeggen 'je bent er al'.