Wat is nou die befaamde Boeddhistische bevrijding?

[Laurens]

Het Boeddhisme richt zich op het overstijgen van lijden en het bereiken van Nirvana.

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Hoe overstijg je het lijden?

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Nou het lijden is inherent aan het bestaan, het leven is lijden.

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Waarom is het leven lijden?

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Wel, op zich is alles een nietszeggende gebeuren, tot dat het denken er van maakt dat het jou, of iets of iemand waarmee je je makkelijk kunt identificeren, overkomt. Door dood te gaan overstijg je het lijden omdat het denken heeft opgehouden te bestaan.

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Het lijkt me nogal rigoureus om in een ravijn te springen om van lijden verlost te geraken

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Vind je? Het is wel de meest effectieve aanpak.

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Is er niks dat ik tijdens het leven kan doen?

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Ja natuurlijk wel, jouw wereld is maakbaar.

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Wat dan?

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Als je het bovenstaande gelezen hebt 'Wat bedenk je dan zelf op deze vraag?

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Ik kan daar maar niet opkomen.

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Heb je gelezen dat er staat 'totdat het denken er van maakt dat het jou overkomt?

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Ja, nou en?
Boeddha zegt dat als we het leven met goedheid tegemoet treden dat we het lijden reduceren.

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Een wijs man die Boeddha, de ene gedachte voor een ander verruilen. Er is natuurlijk nog wel de voorwaarde dat iedereen zich daar aan houdt. Heeft hij nog meer levenswijsheden?

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Boeddha zegt dat we vrij kunnen worden van wereldse verlangens en daardoor van het lijden van het leven.

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Ja dat lijkt me wel logisch dat een deel van het lijden daarmee verdwijnt. Maar hoe zit het dan met de algehele bevrijding, het nirvana?

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Nou dat bezig zijn met het verminderen van lijden vraagt continue beoefening en meditatie, daar ben je dan je hele leven mee bezig.

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Dan is het, om geen lijden te hoeven te ervaren, er meteen maar een eind aan maken niet zo'n slecht idee toch?

Oorspronkelijk geplaatst door Boedhistische vraag

Boeddha stond daar begripvol tegenover, maar anderen betwijfelen of Boeddha dat goedkeurde. Zelf vind ik het nogal rigoreus.

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Is het dan niet beter een modernere oplossing te zoeken voor het ondervonden lijden?

Oorspronkelijk geplaatst door Boeddhistische vraag

Ik hou het maar op wat Boeddha heeft voorgehouden, veel mediteren en het goede in de mens verspreiden.

Oorspronkelijk geplaatst door HB

Je inspannen het 'goede' te doen geeft vaak al een fijn gevoel en maakt het leven draaglijker, ik wens je bij de bevrijding van het lijden veel succes.

[Laurens]

Boeddhisten geloven dat men bevrijd kan worden uit de cirkel van wedergeboortes door het volgen van de door de Boeddha onderwezen middenweg. De belangrijkste aspecten van deze middenweg zijn het uitbannen van alle materiële verlangens, het zich ethisch gedragen, en het ontwikkelen van de geest.

Dat is primair al gebaseerd op een 'geloof', en secundair er zijn er nog wel die zich gefortuneerd genoeg achten die wel iets zien in een eeuwig leven of anders nog wel een rondje in deze carrousel mee willen draaien. Maar als je er genoeg van hebt zoek je naar de uitgang.

Het hebben van materiële verlangens is verbonden met ego's neiging iets schaars te willen bezitten, maar ego heeft nog veel meer hebberige neigingen in petto voor het argeloze 'ik'. Is het dan wel zinnig om alleen de materiële verlangens in te tomen, zoals christenen dat al eeuwen tevergeefs doen? Is het niet veel beter de bron van de ellende aan te pakken en de hebberigheid van 'ego' te onderzoeken of, beter nog, het ego zelf eens aan een gedegen zelfonderzoek te onderwerpen?

Het zich niet ethisch gedragen heeft te maken met de manier waarop het ego zich van de mogelijkheden bedient om te krijgen wat het wil. Wederom is het niet zinniger de egoneigingen onder de loep te nemen? Het handelen van ego in het voetlicht te plaatsen in plaats van het prudent en omzichtig te behandelen uit angst dat het zich op de teentjes getrapt voelt.

Wat kan er nou bedoelt zijn met het ontwikkelen van de geest?

Als het maar gewoon duidelijk mag zijn dat ego niet bestaat dan is gewoon duidelijk dat er niemand is die bevrijd moet worden. En dus is boeddhistische bevrijding overbodig.

Dat 'als' is voorwaardelijk. Het is namelijk helemaal niet je ervaring dat 'ego' niet bestaat dus daarmee is het evenmin een duidelijkheid. Misschien qua kennis maar niet intrinsiek ge'weten'. Zolang je 'ego' in jezelf of anderen aan het werk ziet zijn z'n neigingen nog volop werkzaam.

Als het ego echt wordt doorzien als een illusie, valt de hele zoektocht naar bevrijding weg. Het idee van 'iemand' die bevrijd moet worden, is in zichzelf al een misvatting. Het is alsof je probeert een schaduw te bevrijden—er is niemand die gevangen zit, behalve het denkbeeld dat er een iemand zou zijn die gevangen zit. Wanneer dat besef eenmaal doordringt, valt de hele dynamiek van verlangen en streven vanzelf weg.

Als je dat, wat nog maar de vraag is, gaat formuleren als vaststaand gegeven en uitgangspunt kom je tot de verkeerde conclusie. De status quo is dat je geloofd dat er iemand is en vervolgens kan er (binnen dat geloof ook) iemand bevrijd worden. Realisatie is een 'weten' niet een gedragen idee. Het pogen een gedragen idee elders ingang te laten vinden blijft, als dat zelfs maar mocht lukken, een (veranderlijk) maar nu meervoudig gedragen, idee. Ideeën uitwisselen heeft geen zin.

[Darsho]

Ik vind niks belangrijks in "spiritueel opzicht".

Spiritualiteit is het leven zelf, en net als jullie was ik een misérabele spirituele zoeker, zoekende naar iets wat niet te vinden is.

"Bevrijding", "verlichting"... wat een grap!

Als gevolg van Goddelijke genade vijf jaar geleden in een bijna-dood ervaring heb ik de hele grap doorzien en ben ik net als de Boeddha in lachen uitgebarsten.

Maar Goddelijke genade is jullie niet gegeven, dus volhardend oefenen in een goed mens, een goed christen, een goed boeddhist worden is voor jullie de opdracht alsnog.
Terwijl drink ik een kopje thee met de Boeddha en Jezus en glimlachen we mededogend samen over jullie ploeteren en verdwalen in denkconstructies!

Goh, wat heb ik een lange weg afgelegd beginnende in 1987 eer Goddelijke genade mij in aug. 2019 geschonken werd.
Men zou voor minder denken dat het allemaal in de sterren geschreven stond om te gebeuren.

Hieronder een overzicht in het zoals dikwijls weer verbazingwekkende ChatGTP toen ik een ijst ingaf van denkers en benaderingen die in mijn volgorde van invoeren allemaal een belangrijke rol gespeeld hebben.

Het begon met Thomas Gordon rond mijn 27ste in 1987, een jaar nadat onze zoon geboren was, ik scheidde van mijn vrouw en in een diepe depressie terechtkwam.
Byron Katie & Jan Geurtz heb ik vanaf 2015 wanhopig - in sinds zomer 2009 weer heftig oplaaiende emotionele worstelingen - nog jarenlang binnenste buiten gedraaid om dan eind augustus 2019 op kambo en psychedelica uit te komen en dus voor het eerst 29 jaar na mijn allereerste holotropisch ademwerk sessie op Stanislav Grof's ‘real deal’ - psychedelica dus - terecht te komen en de definitieve doorbraak / wedergeboorte / sterven voor je sterft, zich aandiende.

[Laurens]

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

Ik vind niks belangrijks in "spiritueel opzicht".

Spiritualiteit is het leven zelf, en net als jullie was ik een misérabele spirituele zoeker, zoekende naar iets wat niet te vinden is.

"Bevrijding", "verlichting"... wat een grap!

Als gevolg van Goddelijke genade vijf jaar geleden in een bijna-dood ervaring heb ik de hele grap doorzien en ben ik net als de Boeddha in lachen uitgebarsten.

Maar Goddelijke genade is jullie niet gegeven, dus volhardend oefenen in een goed mens, een goed christen, een goed boeddhist worden is voor jullie de opdracht alsnog.
Terwijl drink ik een kopje thee met de Boeddha en Jezus en glimlachen we mededogend samen over jullie ploeteren en verdwalen in denkconstructies!

Goh, wat heb ik een lange weg afgelegd beginnende in 1987 eer Goddelijke genade mij in aug. 2019 geschonken werd.
Men zou voor minder denken dat het allemaal in de sterren geschreven stond om te gebeuren.

Sorry Darsho, ik vind dit allemaal nogal egotripperig.
Ik denk dan ook dat ze zich afvragen waarom je daar komt pronken met je verworvenheden.

Oorspronkelijk geplaatst door Laurens

Zolang je 'ego' in jezelf of anderen aan het werk ziet zijn z'n neigingen nog volop werkzaam.

Als het voor die boeddhisten niet is weggelegd waarom kom je dan op hun forum.
Is het om hen de ogen uit te steken?
Wil je je vermaken met hun schamele pogingen?

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

Terwijl drink ik een kopje thee met de Boeddha en Jezus en glimlachen we mededogend samen over jullie ploeteren en verdwalen in denkconstructies!

Wat is hierin mededogend?
Ben je hierin dienstbaar zoals dat een 'wetende' *) betaamd?
Heb je een weg gevonden die (binnen een redelijke termijn) is te bewandelen voor hen?
Kun je dienstbaar zijn aan het geheel door met zachte hand richting te geven al hoef je ook weer niet al te zachtzinnig om te springen met ego?

Ben je zelf geen zoekende geweest, heb je geen lange weg afgelegd voordat je bent aangekomen waar je nu bent? Je was op ontdekkingstocht hetgeen de reden was dat je ont'dekt hebt en nou wil je anderen daarvan weerhouden door ze jouw kant en klare oplossing aan te bieden?

Oorspronkelijk geplaatst door Darsho

Spiritualiteit is het leven zelf, en net als jullie was ik een misérabele spirituele zoeker, zoekende naar iets wat niet te vinden is.

Ik vrees dat je, net als Balsekar, er helemaal niks van hebt begrepen.

Dat jij na lang zoeken niks gevonden hebt wil niet zeggen dat anderen nu niks meer hoeven te doen. Je hebt niks gevonden omdat je er langdurig naar gezocht hebt. Je hebt de noodzakelijke weg er naar toe afgelegd. Als je niet zoekt vind je ook niks maar in een andere betekenis. Boeddha lachte zich een rolberoerte maar hij ging anderen niet voorhouden dat er niks te doen was.

Overigens denk ik dat iemand die streeft naar een boeddhistische bevrijding, geen oren heeft naar een weg die leidt naar realisatie. De boeddhistische bevrijding is namelijk niet hetzelfde als realisatie. Het is eerder een bevrijd worden van het leed en daarvoor is het boeddhisme een uitstekende weg.

Fijn dat je zelf meent dat je "wetend" bent, en dat wij dat nog zouden moeten worden. Waarmee de cirkelredenering van jullie en jou als zogeheten "zelfkenner(s)" weer rond is en zich heeft rond gedraaid naar het allereerste begin: jullie en jouw hardnekkige waan dat je inderdaad "wetende" bent onder de "onwetenden". Waarmee je een kunstmatig dualisme in stand houdt wat helemaal niet bestaat. Het is opvallend dat je dat zelf blijkbaar niet doorhebt. Maar het zij zo.

Dit is meteen het laatste wat ik er over te zeggen heb, het is mooi geweest.

Degenen die vertoeven in dualiteit en denken op de goede weg te zijn pakken gegeven opties op volgens de regels van de dualiteit door het oproepen van tegenstellingen die in de eigen perceptie worden gevonden. Zoals hier het verkeren in niet bestaande dualiteit en het benadrukken te behorende tot een elitaire groep. Daar ontbreekt de ruimte, het onderzoekende en de open blik.

*) Let wel: in de betekenis te weten 'wat' je bent en niet als beter dan iemand anders op de hoogte zijn. Zoals dat vaak wordt opgevat. Dus niet in de betekenis van dat anderen onwetend zouden zijn zoals dat in de dualiteit gebruikelijk is als zijnde daarvan de tegenpool.

[Laurens]

Het klinkt misschien vreemd maar in de discipline van de Pali suttas is zowel onverdienste als ook verdienste gebaseerd op een element van onwetendheid, van bezoedeling.
Verdienstelijk handelen is niet puur, niet zuiver handelen.
Stel dat iemand iets geeft aan een leraar of monnik met de gedachte...nu verzamel ik positief karma, misschien kom ik wel in de hemel...dan maakt dat zo'n daad niet slecht. Het is weliswaar niet zuiver geven maar ook niet een immorele daad. Het is geen wangedrag. Het is nog altijd een verdienstelijke daad, ook al zit er een eigenbelang in.
En de Pali suttas leren dat zulke verdienste ons welzijn zal dienen of ondersteunen in vele levens die eventueel nog komen gaan (als we geen einde maken aan wedergeboorte).

Da's mooi dat het mes nog steeds van twee kanten mag snijden.

De kern is altijd dat vertekening in visie, geest en perceptie het hart alleen maar zal verhitten, hart en hoofd in vuur en vlam zal zetten, bezoedelingen en hartstochtelijkheden zal opwekken. Driften aanwakkeren. Wangedrag zal veroorzaken waarbij je zowel je eigen als andermans welzijn niet meer ziet en nastreeft.
Eigenlijk wordt je even een vijand van jezelf en anderen.

[Laurens]

Daarom leren boeddhistische scholen ook, net als de Pali sutta's, dat je een sterk commitment moet hebben om nu dit leven te gebruiken om een einde te maken aan de liefde voor deze bedwelming, deze begoocheling.

Artsen noemen dat symptoom bestrijding, het lost het onderliggende probleem niet op. Maar dat is wat gelovigen in het bestaan van een 'ik' doen, niet de aannames op waarheid onderzoeken tot ze bij het gaatje zijn, maar gewoon van de status quo van dat 'ik' blijven uitgaan.

Vergeten wordt Boeddha te bezien als 'een teken van de tijd'. Evenals dat advaita van de status quo van het ego is uitgegaan. De tijd van een aangepaste zienswijze is aangebroken en geïndiceerd.

[Laurens]

Er van uitgaande dat er bij Boeddha realisatie heeft plaatsgevonden en daarbij de spirituele stromingen in aanmerking nemende ten tijde dat hij leefde heb ik wel een idee waarom Boeddha het 'ware zelf' niet memoreerde in zijn lezingen.

Zo wordt Mohammed in de westerse spirituele stroming van tegenwoordig aangemerkt als pedofiel omdat hij de negenjarige Asha, dochter van een vriend, trouwde hetgeen in die tijd niet ongebruikelijk was om een vrouw, vogelvrij in die tijd, ter bescherming onder je hoede te nemen. Er staat geschreven dat hij haar jonge leeftijd respecteerde en spelletjes met haar speelde. Dus wie zijn wij om over het gedrag van anderen te oordelen? Wel omdat wij zelf een 'dirty' mind bezitten dichten wij die ook een ander toe (hier ook wel gekend als het 'ego ziet ego' principe).

Terug komende op de vraag rond Boeddha. Wanneer je in de dualiteit duid op een 'waar zelf' moet er dus ook een 'niet waar zelf' zijn. Oftewel we beschouwen onszelf bij het aanhoren hiervan direct als een 'niet waar zelf' en gaan ter vervolmaking van onszelf op zoek naar het 'ware zelf' en het is niet ondenkbeeldig dat Boeddha dat heeft willen voorkomen. Die zoektocht naar het ware zelf.

Geheel anders dan neo advaïtisten die veelvuldig uit de school klappen om vervolgens aan te komen zetten dat dat niet erg is omdat, zo verkondigen ze, je toch niks kunt doen want 'je bent het al'. Zo berijden we onze stokpaardjes nou eenmaal.

Boeddha bereed dus een ander dan het gebruikelijke stokpaardje. Hij gaf zijn toehoorders een pad van kennis waarlangs het moest gaan en formuleerde de vier edele waarheden om boven het heersende egocentrisme uit te stijgen. Niet vermoedende dat al zijn geschriften een keur aan schriftgeleerden zou opleveren die allen hun uiterste best zouden doen ons zijn, inmiddels heilig verklaarde, leer voor te houden, waaronder fanatici die niets liever doen dan dat de toehoorders alsmaar opnieuw 'inpeperen'. Echt niet alleen voorkomende in het Boeddhisme.

Dit alles om de betrekkelijkheid van de verschijnselen duidelijk te maken, door te laten zien hoe wij ons verhouden tot het tijdelijke en dat kan veel sneller. Je kunt door gedegen zelfonderzoek te doen zelf, geheel op eigen houtje, ont'dekken dat alles onder de categorie verschijnselen valt die dan per definitie niet waar blijken te zijn en dat in een record aan tijd. Dus geen oeverloos gedebatteer meer over deze verschijnselen en hoe ons daartoe te verhouden.

Maar hardnekkig als we zijn in de leer, blijven we soebatten over het wel of niet duidelijk zijn van de sutta's. Met bevindingen als door te stellen 'dit ben ik, dit is van mij, dit is mijn zelf' concluderen als zijnde een onjuiste visie je eigenlijk nog geen stap bent opgeschoten op het door Boeddha voorgeschotelde pad. Geleuter van de bovenste plank dus en zinloos zo bezig te blijven.

Als gedegen zelfonderzoek uit kan wijzen dat er geen 'ik' is wat kan er dan nog van mij zijn?

[Laurens]

Ik geloof niet dat de Boeddha leert dat het dwangmatig identificeren uitgaat van een Ik maar dit is het resultaat van de combinatiewerking van verzamelde onwetendheid en begeerte. Vele spirituele meesters lijken toch een Ik te poneren dat als een soort aanstichter, of eerste oorzaak functioneert van alle ellende die we over onszelf en anderen afroepen. Dus als dit Ik maar weg is, dan is alles oke. Maar precies dat leert de Boeddha niet, volgens mij, want een Ik als aanstichter of eerste oorzaak, dat is nou precies het geloof in een Atta, een zelf met eigen kracht. Denken dat zoiets bestaat of alles zo functioneert is juist de kern van onwetendheid.

Je kunt besluiten gedegen zelfonderzoek te doen dan wel om uitgebreid, vrij zinloos, de intentie van Boeddha be-filosoferen. Wat er hier volstrekt niet gangbaar is te doen is geloven. Je geloofd namelijk al veel te veel, oftewel je aannames hebben al welhaast buitenaardse proporties aangenomen. Maar je denkt dus te weten dat Boeddha niet leert dat het dwangmatig identificeren uitgaat van een 'ik'. Niet dat dat interessant is maar er is ook nog zoiets als een geaardheid, waar geen 'ik' aan te pas komt. Dat impliceert eveneens dat dat niet het resultaat is, of behoeft te zijn, van de gecombineerde werking van verzamelde onwetendheid en begeerte, hetgeen bijna de definitie van een 'ik' is. Toch probeer je daarmee aan te tonen dat er geen 'ik' is die deze opdracht heeft gegeven. Al is dat wel juist want de dingen gebeuren gewoon in het krachtenveld van de dualiteit, maar omdat er geloof is in het bestaan van een 'ik' wordt dat een geheel andere kwestie. Dan moet je dat fenomeen 'geloven in een zelf met een eigen kracht' niet gaan wegredeneren, want dat is nou juist jouw, en ieders realiteit, die geloof hecht aan zijn bestaan. Onwetende blijf je wanneer je je aannames niet onderzoekt.

Begeerte kun je volgens mij vergelijken met wind of een energiestroom die op gang komt. Zoiets komt op gang door potentiaal verschillen in de natuur en vergt geen entiteiten of Ikken. Hoge luchtdruk ergens en ergens anders lage luchtdruk, betekent een potentiaal verschil tussen beide. De natuur werkt zo dat het dit opheft. Dus er komt een stroom op gang van luchtmoleculen van hoge naar lage luchtdruk. Dat noemen we wind. Of, je hebt ergens hoge elektrische spanning en ergens lage. Dan stromen elektronen van hoog naar lage spanning. Begeerte in de mens is ook zoiets volgens mij. Er komt geen Ik aan te pas die alles aansticht. Een dynamiek die op gang komt, vereist ter verklaring geen entiteiten die die dynamiek willen of aanstichten.

Omdat alles dat zich binnen de polen van de dualiteit beweegt kun je spreken van een dynamiek die als een wind of een energiestroom aangetrokken of afgestoten wordt. En inderdaad daar komt geen 'ik' aan te pas, maar omdat we denken in termen van het zijn van een 'ik' beïnvloeden we die energiestroom die anders natuurlijk zou vloeien.

De kern van de suttas is altijd dat begeerte de oorzaak is van lijden. Begeerte is volgens mij een dynamiek die ontstaat als er polariteit ontstaat, tegenstelling. Ik zie het nog niet precies maar heb er wel gevoel voor.

Ik begrijp niet waarom je zo gefocust bent, en blijft, op dat begeren en lijden. Maar het kan dat vanwege het identificeren met een 'ik' het krachtenveld sterker wordt beïnvloed dan normaal het geval zou zijn.

Het is denk ik ook wel goed te zien dat dit niet gaat over menselijk lijden maar lijden in zijn algemeenheid, van alle wezens. Alle wezens zitten in hetzelfde schuitje en voor hen allen telt dat begeerte de oorzaak is van lijden omdat het niet de lijden spiraal doorbreekt waarin we allemaal zitten, maar juist in standhoudt. Het kan best zijn dat bepaalde dieren geen duidelijk Ik/Zelf besef hebben maar dat betekent niet dat ze geen begeerte hebben. Als voorbeeld.

Onderzoek wijst uit dat we door het ervaren als afgescheiden entiteit de feeling missen met andere levende wezens. Door egocentriciteit, waarmee we aan bewustzijn verliezen, hebben we geen boodschap meer aan de noden van de wereld. Wat er dus pijnlijk wordt is bewustwording wanneer we weer gaan realiseren wat we elkaar aandoen en die pijn willen we niet en onderdrukken we.

Het punt wat de suttas lijken te maken is dat ...whatever desire there is for form, feelings, volitional formaties, perceptions and consciousnesses... whatever lust, delight, craving, whatever engagement and clinging, mental standpoints, adherences, and underlying tendencies...al dat veroorzaakt verder worden en lijden. Er moet afstand van worden gedaan om te ontsnappen aan de lijden spiraal (SN22.112)

Ontsnappen is niet de remedie maar, zoals we hebben gezien is dat bewustwording. Bewustwording is de doe-bare variant, en second best, van realisatie. Het kan zijn dat Boeddha intentioneel die weg heeft willen wijzen richting realisatie. Het kan ook zijn dat Boeddha gerealiseerd zijnde oog kreeg voor de noden van de wereld en het pad is opgegaan ter lediging daarvan. Immers realisatie is nauwelijks voorkomend en de weg er naar toe is altijd maar mistig gebleven, vooral in zijn tijd.

Begeerte als oorzaak van lijden is ook altijd verbonden met iets wat je wilt, waar je naar uitziet, waar je je in verheugt, wat je ziet als oplossing van huidig lijden. De suttas bespreken drie soorten: Je kunt uitzien naar zintuiglijk genot en dat soort tijdelijke bevrediging zien als de oplossing van je lijden; naar verder bestaan in een hemel en het verheugen in het geluk wat je daar zal ervaren; of uitzien naar de dood als de verlossing van je huidig lijden. Die drie tanhas gaan dus over wat je wilt, waar je naar uitziet, waar je je in verheugt.
Afkeer bij wat ervaren wordt is ook wel een expressie van begeerte maar begeerte als oorzaak van verder worden, hernieuwd bestaan, gaat om wat we willen realiseren, en waar we naar uitzien, wat we zien als iets fijns en oplossing van ons lijden.

Ik vind 'begeerte' een vreemd woord in relatie tot lijden. Niet krijgen wat je wenst is, vervelend maar leidt niet per definitie tot lijden. De rest van het gequote is psychologie van de koude grond.

Het verdwijnen van een Ego (asmi mana) is niks anders dan het verdwijnen van begeerte en onwetendheid. Dat is het ware stel aanstichters van lijden. Je moet volgens mij het nooit zo benaderen dat een Ik identificeert of functioneert als eerste oorzaak van last en lijden, maar onwetendheid en begeerte trekken samen op, en is het stel factoren wat alles in beweging zet en de lijden spiraal in stand houdt.

Ego is feitelijk uit op lijfsbehoud van het 'ik' de beschermheer van het 'ik' als het ware. Ego in een allesomvattende comfortzone kan zijn beschermende functie verlengen en/of uitbreiden naar bezit en/of macht, zich ophouden in onwetendheid en begeerte, maar zijn doel blijft het instant houden van het 'ik'. Degene die daarin, in die comfortzone, verkeert zal weinig of niks ervaren van dat lijden. Het ego gecentreerde 'ik' is eerder de veroorzaker van lijden elders.

Ik vermoed dat andere spirituele meesters dit ook wel bedoelen maar ze verwoorden dingen op zo'n manier dat het toch lijkt alsof ze denken dat er een Ik bestaat is als aanstichter of als eerste oorzaak of als iets wat identificeert. Het is misschien allemaal een kwestie van woordgebruik maar dat lijkt me ook niet onbelangrijk.

Alsmaar wordt er de fout gemaakt de feitelijkheid te vergelijken met het hypothetische. Vandaar dat ik zo aandring op het doen van gedegen zelfonderzoek, zoek eerst de essentie uit en ga, indien dan nog nodig (hetgeen doorgaans niet het geval is) filosoferen.

[Laurens]

Is dit ook wat de Boeddha onderwees? In alle eerlijkheid...ik kom er niet echt uit.

Wat zou jij doen als je bekend was met de omstandigheid dat realisatie zich nauwelijks of niet voordoet en belangstelling te weten te komen 'wat' je bent niet aanwezig, dat je volgelingen alleen maar oog blijken te hebben voor het verminderen van het lijden dat ze ervaren.

Doe je dan concessies en begeef je je op het pad van vermindering van lijden in relatie met de inmiddels verworven nieuwe inzichten? Mogelijkheden open houdende dat realisatie zich beter zal kunnen voordoen bij een gewijzigde attitude of veranderende inzichten.

Het speelt zich allemaal af in ons hoofd, in de verbeelding. Dat klinkt misschien raar, wel erg extreem, en mensen nemen het je meteen kwalijk als je ziekte, ouderdom en dood ontkent of bagatelliseert, terecht vind ik ook, maar dat bedoel ik zeker niet te doen.

Dat 'het speelt zich allemaal af in ons hoofd' is wat je noemt het ware inzicht, dat ont'dekt kan worden middels zelfonderzoek. Alles, maar dan ook werkelijk alles zijn gedachten. Maar dat moet je niet aannemen maar vaststellen.

Je moet natuurlijk niet tegen de medemens zeggen dat ze zich van alles inbeelden dan wel de veroorzaker zijn van hun ellende. Wat je ze kunt voorhouden is dat ze geloof hechten aan hun gedachten en dat dat idee onderzocht kan worden op het zijn van waar.

De oplossing voor lijden is niet iets waarnaar je op zoek zou moeten zijn. Lijden is onvermijdelijk in de dualiteit van het leven. Gerealiseerd of niet iedereen ondergaat die dualiteit. Gerealiseerden ervaren ook pijn en verdriet alleen overkomt hen dat niet vanwege afwezigheid van datgene dat dat kan ondergaan, te weten een 'ik'. Realisatie impliceert dat je 'weet' ook de ander te zijn dus intrinsiek 'wetende' doe je een ander geen leed aan. Gerealiseerd zou de ware lediging van lijden zijn.

[Laurens]

Mijn weg is nou eenmaal zo gelopen dat ik in alle openheid heb geluisterd naar wat wordt onderwezen. Ik ontmoette zoveel verschillen in uitleg, zulke onverenigbare verschillen over wat de Boeddha onderwezen zou hebben, dat ik behoefte kreeg aan een betrouwbare bron..

Geluisterd, met open oor naar die honderd miljoen meningen terwijl dat wat je zoekt 'Waarheid' in je verscholen ligt om als een schone slaapster te ontwaken uit jouw droom. Dit hier noemen we waarheidvinding om dat het de weg terug is naar datgene waarvan je al bent voorzien.

Voor mij is er geen tegenstelling tussen kennis nemen van de suttas en de ervaringsgewijze weg maar er zijn best veel mensen die constant die tegenstelling uitspelen. Hun stokpaardje. In hun wereld ben je of geïnteresseerd in teksten of in onderzoek naar het functioneren van je eigen hart en geest. Of je bent een nep beoefening of een echte.

Je kunt ook blijven doorzoeken op de plekken waar je het nooit zult vinden en ten lange leste uit ellende daarover toch terug vallen op jezelf. Waar dat wat je zoekt te vinden is.